Εκείνος που δεν έστριψε τρεις φορές αριστερά για να πάει… δεξιά

«We keep on dreaming»: Το moto μιας εποχής που ο… μύθος λέει πως σκαρώθηκε από τον ίδιο τον Βαγγέλη Μαρινάκη μια δύσκολη ανοιξιάτικη νύχτα του 2014 στον αγγλικό βορρά και το κλασικό Όλντ Τράφορντ. Το βράδυ που ο Ολυμπιακός, στη φωλιά της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ άγγιξε άλλα δεν έπιασε το εισιτήριο για τους προημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ.

Ένας ιδιόμορφος ποδοσφαιρικός όρκος για μια ομάδα που βάζει το ταβάνι της στα αστέρια της και δεν τα παρατά. Ένα σύνθημα που έμελλε να γίνει σήμα κατατεθέν. Για τους Ερυθρόλευκους που ζώντας την πιο παραγωγική δεκαετία της ιστορίας τους στα κύπελλα Ευρώπης μοιάζουν να «ηλεκτρίζονται» από το σεληνόφως. Έτοιμοι μονίμως για εκείνο το «κάτι». Για το παραπάνω που θα ανεβάσει μαζί με τον συντελεστή δυσκολίας, την ίδια την προσδοκία.

Το 2017 ήταν η πρόκριση στους «16» του Γιουρόπα Λιγκ. Τον Δεκέμβρη του 2018 η πρόκριση επί της Μίλαν, που πέρασε αυτομάτως στο βιβλίο των ηρώων. Απόψε;  Η αρχή μιας πρόκλησης για κάτι που δεν κατάφερε ποτέ Ελληνική ομάδα. Να φτάσει ως τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, από το δύσβατο μονοπάτι «μη πρωταθλητών». Τα απαιτούμενα βήματα ήταν τρία. Τα δύο που έγιναν: Η έμπειρη Βικτόρια Πλζεν, η στολισμένη -από τον Σουλτάνο- Μπασακσεχίρ. Το ένα που απομένει. Η εκπρόσωπος του Ρωσικού νότου, Κράσνονταρ.

Οι Ρώσοι έχουν ήδη στείλει το μήνυμα τους για το ποιοι είναι και κυρίως για το τι μπορούν. Απέκλεισαν κοτζάμ Πόρτο, και μάλιστα κάνοντας τη δουλειά μέσα στο Ντραγκάο κόντρα σε όλα τα προγνωστικά. Διαθέτουν ένα ρόστερ που υπερβαίνει σε χρηματιστηριακή αξία τα 150 εκατ ευρώ και έχουν ως «προίκα» οκτώ επίσημα παιχνίδια στα πόδια τους, που για την εποχή μοιάζει με… χρυσάφι.

Είναι δύσκολη διαδικασία τα προκριματικά. Διεξάγονται σε μια εποχή που κανείς δεν είναι 100% έτοιμος, που κάθε ματς μοιάζει εντελώς διαφορετικό από το προηγούμενο, που οι αντίπαλοι μοιάζουν μονίμως δύο: Εκείνος που στέκεται στο απέναντι μισό του γηπέδου, και ο ίδιος σου ο εαυτός με τις μεταπτώσεις που ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβούν. Οι Πειραιώτες όμως ως εδώ δείχνουν να έχουν τις απαντήσεις. Και αυτό μοιάζει το σημαντικότερο «όπλο» τους σε αυτή την όμορφη ιστορία που εξελίσσεται.

Η δεκαετία που ολοκληρώνεται, σχηματίζει ένα χαρακτηριστικό κοντράστ. Το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο που ζει μια μόνιμη άνοιξη, με έσοδα που δεν είχε φανταστεί και ουσιαστικά ένα από τα σημαντικότερα μονοπώλια της παγκόσμιας οικονομίας. Και το ελληνικό ποδόσφαιρο του μαρασμού ως προϊόν της μεγαλύτερης κρίσης που έφτασε μεταπολεμικά στα μέρη μας. Σε αυτή την δεκαετία σχεδόν όλοι έκαναν αναπόφευκτα βήματα προς τα πίσω. Ο Παναθηναϊκός που χάθηκε από τα κύπελλα Ευρώπης, η ΑΕΚ που βρέθηκε ως την τρίτη κατηγορία, ο Άρης που επέστρεψε χάνοντας πριν μια ολόκληρη εποχή. Ακόμη και ο οικονομικά ισχυρός ΠΑΟΚ που προσπαθώντας να καλύψει τις εγχώριες ανάγκες του έχει πάψει όχι να προσπαθεί αλλά να καταφέρνει πράγματα αυτονόητα. Κάπως έτσι η Ελλάδα κατρακύλησε στο 16 του ranking, πίσω ακόμη και από την Κύπρο. Η Ελλάδα που κάποτε είχε τρεις ομάδες στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.

Η μόνος που κατάφερε μέσα σε αυτή την παράξενη κατάσταση να πάει προς τα εμπρός είναι ο Ολυμπιακός. Και αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία της εποχής του Βαγγέλη Μαρινάκη. Δεν αρκέστηκε στους –πολλούς- εγχώριους τίτλους, δεν συμβιβάστηκε στη νέα τάξη πραγμάτων. Δεν έπαψε ποτέ να ονειρεύεται. Η νίκη επί της Μπασακσεχίρ ήταν η 47^η στα 99 ευρωπαϊκά παιχνίδια από το 2009. Και το αποψινό ματς με τους Ρώσους είναι ακριβώς το 100 σε αυτό το διάστημα. Για την ιστορία: Οι Πειραιώτες την δεκαετία 1999-2009 έδωσαν 74 ματς στα κύπελλα Ευρώπης (23 νίκες) και την προηγούμενη (1989-1999) μόλις 47 (19 νίκες). Οι αριθμοί αποτελούν την μεγαλύτερη απόδειξη για την μεγάλη εικόνα. Για τον τρόπο που η κορυφαία ελληνική ομάδα «μεγαλώνει» τον ίσκιο της στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Για τον τρόπο που καταφέρνει να πηγαίνει με το ρεύμα!

MUST READ

Τον «κρέμασε» ο Σλούκας, 0-1 η Μακάμπι (87-91)

Στην δεκαετία που ανέδειξε όχι μια αλλά δύο σπουδαίες γενιές Ελλήνων ποδοσφαιριστών. Που ανέδειξε προπονητές που βρίσκονται πλέον στο υψηλότερο επίπεδο. Που κατάφερε να διατηρήσει το «Καραϊσκάκη» ως σημείο αναφοράς για μεγάλες ευρωπαϊκές νύχτες. Ο Ολυμπιακός σε αυτό το χρονικό διάστημα δεν αρκέστηκε ποτέ στην «ελληνική» πραγματικότητα. Δεν το έβαλε κάτω από τις συνθήκες. Δεν έψαξε για δικαιολογίες. Δεν θέλησε ποτέ να στρίψει τρεις φορές αριστερά για να πάει… δεξιά. Έτσι και τώρα. Μπήκε στα «βαθιά» σε ένα ξεχωριστό τουρνουά που οι πιθανότητες του ήταν εξ αρχής λίγες. Απόψε είναι ο μοναδικός «ισχυρός» που διεκδικεί εισιτήριο Τσάμπιονς Λιγκ. Η Πόρτο, η Ντιναμό Κιέβου, η Βασιλεία είναι ήδη αλλού. Εκεί που βρίσκεται και η Αιντχόφεν, και τα εκατομμύρια της Μπασάκ. Ξέρει ότι δεν είναι φαβορί και απέναντι στην παρέα του Μπεργκ. Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να ονειρεύεται. Είπαμε: «We keep on dreaming».

Γράψτε το σχόλιο σας