Αυτός ήταν που… μας μεγάλωσε με τα γκολ του!

Όταν τον ρώτησα δεν μου έδωσε απάντηση. Χαμογέλασε κάτω από το πυκνό (ακόμα) μουστάκι του. Ο θρύλος όμως, επιμένει κι εγώ, μέρα που είναι, θα σας τον διηγηθώ. Τελικός κυπέλλου το 1986 στο ΟΑΚΑ. Ο Ολυμπιακός παίζοντας με ελλείψεις αντιμετωπίζει στον τελικό του Κυπέλλου τον κραταιό Παναθηναϊκό. Στο ημίχρονο βρίσκεται πίσω με 1-0. Ο Νίκος Αναστόπουλος βλέπει την καταιγίδα να έρχεται.

Ο Αντώνης Γεωργιάδης που είναι προπονητή του Ολυμπιακού βλέπει άλλα πράγματα. Στα αποδυτήρια διατάσσει γενική επίθεση για ανατροπή του σκορ. Ο «μουστάκιας» όπως το συνήθιζε, κάθεται στα «ορεινά» των αποδυτηρίων. Όταν ο κόουτς ρωτά αν κάποιος από τους παίκτες έχει να πει κάτι, ο «Αναστό» παίρνει τον λόγο, απευθυνόμενος στον Γεωργιάδη με τα παρακάτω λόγια: Mister, να καθίσουμε όλοι πίσω να χάσουμε 1-0, να βγω εγώ να τα ρίξω στην διαιτησία! Δεν έπεισε ο μελλοντικός allenatore τον προπονητή του. O Ολυμπιακός έχασε με 4-0…

μιλούν για το ταλέντο και την αξία του Αναστόπουλου. Αναμφισβήτητα. Κοντά σε αυτά όμως θα πρέπει να προσθέσουμε την διορατικότητά του. Την φοβερή ικανότητα να διαβάζει το παιχνίδι. Να ξέρει τι του γίνεται μέσα στο γήπεδο και τι πρόκειται να γίνει στο παιχνίδι. Ταχύς, ευλύγιστος, ανατροπέας. Ηταν όλα αυτά ο Νίκος Αναστόπουλος.

Διεκδικώντας τον… τίτλο του καλού μελετητή του τρόπου με τον οποίο σκεφτόταν και ενεργούσε μέσα στο γήπεδο έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι πάνω από όλα ο Αναστόπουλος ήταν βαθύς γνώστης του αθλήματος. Ηξερε που να σταθεί και τι να κάνει πριν έρθει η μπάλα. Ηξερε πως θα κυλήσει το παιχνίδι και που πρέπει να σταθεί για να βρεθεί ξεμαρκάριστος την κρίσιμη στιγμή.

Όπως είπε χαρακτηριστικά ο συμπαίκτης του Βαγγέλης Κουσουλάκης «οι αμυντικοί προτιμούσαν να τον έχουν κατά πρόσωπο παρά να παίζει με πλάτη στο τέρμα. Δεν ήξεραν από πού θα φύγει…» Κι αλήθεια είναι ότι ο αξεπέραστος μουστάκιας ήταν απρόβλεπτος και στον τρόπο που κινείτο και στον τρόπο που… στεκόταν. Κι όταν λέει όταν μας μεγάλωσε με τα γκολ του δεν λέει παρά μόνο την αλήθεια.

Για όλους εμάς που μεγαλώσαμε και ενηλικιωθήκαμε στην δεκαετία του ογδόντα ο «μουστάκιας» ήταν ο θεός της Κυριακής. Η εικόνα του να σπριντάρει μετά από κάθε γκολ με τα χέρια σηκωμένα πριν βρεθεί στην πλάτη του Τάσου Μητρόπουλου θα είναι αξέχαστη. Αξέχαστος είναι και για ένα ακόμα λόγο. Γιατί με την συμπεριφορά του όλα αυτά τα χρόνια καταγράφεται όχι σαν ένας μεγάλος παίκτης που φόρεσε την φανέλα του Ολυμπιακού αλλά σαν ο Ολυμπιακός. Μάγκας, αλανιάρης, απροσκύνητος, πικραμένος αλλά περήφανος.

Κι όλοι μας, όσοι μεγαλώσαμε με τα γκολ του θα περιμένουμε όρθιοι στο «Γ. Καραϊσκάκης» να τον δούμε να περνάει μέσα στο χορτάρι για ένα ακόμα χορό. Τον τελευταίο χορό για τον Νικόλα που δεν τον μάγεψε ποτέ σειρήνα άλλου χρήματος και μας οδηγούσε στην έκσταση όταν «τα κόλλαγε» κι έφευγε στην εξέδρα για να τα πανηγυρίσει…

MUST READ

Το «κλειδί» της επιτυχίας είναι στο Ρέντη

Χρόνια Πολλά!

Γράψτε το σχόλιο σας