«Still first, eh… Easy first…»

Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός. Η απόλυτη μάχη του ελληνικού αθλητισμού. Η μεγαλύτερη (από κάθε άποψη) κόντρα, που κρατάει από την πρώτη ημέρα της συνύπαρξής τους στην αθλητική κοινότητα της χώρας. Ο Πειραιάς κόντρα στην Αθήνα. Οι ποπολάροι κόντρα στους αστούς εκείνης της εποχής. Η προσφυγιά από όλα τα μέρη του ξεριζωμού, κόντρα στην πλουτοκρατία. Ο διαχωρισμός μπορεί να μην υπάρχει πια, αλλά αποτέλεσε την πρώτη «ταυτότητα» των διαφορών τους.

Εν έτει 2021 οι κοινωνικές διαφορές δεν υφίστανται. Αλλά το «μίσος» και οι εντάσεις παραμένουν ζωντανές, ανεξίτηλες και ανέγγιχτες από τον χρόνο. Ο Ολυμπιακός πάντα θα θέλει να νικάει τον Παναθηναϊκό (και το αντίθετο). Σε κάθε εποχή, κάθε σπορ, με κάθε τρόπο, παντού και πάντα. Διότι αυτός είναι ο μεγάλος αντίπαλος. Και σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται, πάντα αυτή η νίκη έχει μεγαλύτερη αξία από κάθε άλλη.

Ιστορικά, ο Ολυμπιακός έχει σεβαστεί τον Παναθηναϊκό πολύ περισσότερο από ό,τι οι πράσινοι το έχουν κάνει για τον αιώνιο αντίπαλό τους. Οι… υπογραφές, τα ντοκουμέντα και τα ιστορικά γεγονότα δεν αμφισβητούνται και δεν παραχαράσσονται. Είναι εκεί για να θυμίζουν τις διαφορές που τους χωρίζουν. Οι Ερυθρόλευκοι σε όλη αυτή τη διαδρομή των 95 χρόνων τους, πάντα αντιμετώπιζαν με σεβασμό τον «αιώνιο» αντίπαλο. Με μίσος, με σφοδρή επιθυμία να τον υποτάξουν, αλλά με σεβασμό στον αντίπαλο. Ακόμη και σε συνθήκες επιθέσεων και μεθοδεύσεων εναντίον του.

Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε στη Λεωφόρο. Ηττήθηκε από τα δικά του λάθη. Ηττήθηκε επειδή μπήκε χαλαρός και χωρίς συγκέντρωση. Ηττήθηκε διότι δεν ήταν έτοιμος από το πρώτο λεπτό να παλέψει, να καταλάβει ότι ο αντίπαλος ήταν ψυχωμένος και αποφασισμένος να κάνει τα πάντα για να νικήσει. Ηττήθηκε διότι έχασε ευκαιρίες που δεν πρέπει να χάνονται. Ηττήθηκε επειδή στο μεγαλύτερο διάστημα αγωνιζόταν μπερδεμένος και χωρίς συγκεκριμένο πλάνο. Ηταν καλύτερος, ήταν ανώτερος, γιατί ποιοτικά δεν έχουν σύγκριση οι δύο ομάδες, αλλά η υπεροχή δεν νικάει πάντα στο ποδόσφαιρο. Ούτε οι χαμένες ευκαιρίες δίνουν νίκες.

Ο Ολυμπιακός οφείλει να επενδύσει σε αυτή την ήττα. Ο Παναθηναϊκός πάλεψε και νίκησε. Ο πρωταθλητής έπαιξε λίγο, ήταν καλύτερος, αλλά έχασε. Οφείλει να καταλάβει τα λάθη του. Ολοι. Και ο Πέδρο Μαρτίνς. Αλλά και οι ποδοσφαιριστές του. Καμία ήττα δεν είναι «διδακτική» (σ.σ. σας θυμίζει κάτι;) εάν δεν καταλάβεις γιατί την υπέστης και τι πρέπει να κάνεις για να διορθωθείς. Καμία ήττα, ωστόσο, δεν είναι καταστροφή. Ειδικά όταν είσαι στο +14 από τη 2^η θέση. Και αυτό είναι το σαφές μήνυμα που έστειλε και ο Ρούμπεν Σεμέδο. Με την έντονη, κυνική, αλλά και ρεαλιστική ατάκα του, αποχωρώντας εκνευρισμένος και ενοχλημένος από το γήπεδο: «Still first, eh? Easy first…» (σ.σ. «Ακόμη πρώτοι, ε; Εύκολα πρώτοι…»). Η αποτύπωση της αλήθειας, αλλά και της ενόχλησης για το λάθος.

Ο Σεμέδο γνωρίζει, όπως και οι υπόλοιποι συμπαίκτες του, πως ο Ολυμπιακός ηττήθηκε από τον Παναθηναϊκό επειδή δεν έκαναν αυτά που τους έφεραν στην πρώτη θέση. Και μάλιστα με διαφορά. Αλλά είναι διαφορετικό αυτό και διαφορετικό να προσπαθούν ορισμένοι, επειδή έτσι βολεύει το αφήγημα, να εμφανιστεί ο Ολυμπιακός ως ο… αποτυχημένος της σεζόν. Μάλλον κάποιος κάνει λάθος. Κάποιος δεν έχει μετρήσει σωστά τα κουκιά.

Πάμε τώρα και στα περί «αήττητου». Μια λέξη που δεν αντιπροσωπεύει τίποτε. Μια ανούσια λέξη. Αδυνατώ να κατανοήσω για ποιον λόγο είναι σημαντικό, είναι… κομβικό να κατακτήσει μια ομάδα έναν τίτλο χωρίς ήττα; Και εάν χάσει ένα παιχνίδι να πρέπει να πέσει στη μελαγχολία; Δεν έχει καμία λογική. Ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει αήττητους τίτλους στα 45 πρωταθλήματα που έχει στην τροπαιοθήκη του. Εχει κάνει τα μεγαλύτερα ρεκόρ στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Μάλιστα, το γελοίον των επιχειρημάτων μου φέρνει στον νου τη σεζόν 2015-16. Χρονιά που ο Ολυμπιακός με τον Μάρκο Σίλβα στον πάγκο του είχε σαρώσει τους πάντες στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Είχε τελειώσει τη σεζόν με το εκπληκτικό ρεκόρ 28-1-1. Με 28 βαθμούς μπροστά από τη 2^η ΑΕΚ (85-57). Με νίκη επί της Αρσεναλ στο Emirates. Με 9 βαθμούς στον όμιλο του Champions League με αντιπάλους Μπάγερν, Αρσεναλ και Ντιναμό Ζάγκρεμπ. Και παρόλα αυτά, με κάποιους να στέκονται σε μία ήττα! Επειδή οι τοξικοί επένδυσαν σε αυτό. Οποιος παρασύρεται, κακό του κεφαλιού του.

MUST READ

Όταν παθαίνουν πλάκα με τα «πιτσιρίκια» του Θρύλου Φίγκο, Μιγιάτοβιτς, Βιειρά, Λάουντρουπ!

Εξάλλου, στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να νικάς πάντα. Και όταν δεν είσαι καλά, μπορεί να χάσεις. Αλλά ο καλύτερος, ο ανώτερος, αυτός που είναι κυρίαρχος, στο τέλος της ημέρας θα πνίξει τον «πόνο» της μίας ήττας (ακόμη κι αν πρόκειται για ντέρμπι), σε έναν ακόμη τίτλο. Εκτός κι αν είναι σημαντικότερο να κλαις για μία ήττα, από το να πανηγυρίζεις για μια κούπα.

Γράψτε το σχόλιο σας