Προκριθεί ή όχι ο ΠΑΟΚ, είναι ομάδα επιπέδου C.L.

Η ουσία και τα συναισθήματα, παίζουν εξίσου σοβαρό λόγο στη διαμόρφωση του ποδοσφαιρικού εγκεφαλογραφήματος του καθενός μας. Από χθες βράδυ όλοι οι ΠΑΟΚτσήδες κυκλοφορούμε στο δρόμο με ένα χαμόγελο που προδίδει ακόμα και το καλά κρυμμένο σφράγισμα στον φρονιμίτη, την ίδια στιγμή που επιστήμονες έτρεχαν πανικόβλητοι να εξηγήσουν την προέλευση σκοτεινού αντικειμένου άγνωστης προέλευσης που κατέγραψαν δορυφορικές εικόνες, περιμετρικά μικρής γειτονιάς της Θεσσαλονίκης. Μετά από ενδελεχή έλεγχο κατέληξαν, πως πρόκειται για μαύρο περιβραχιόνιο σε ένδειξη πένθους.

Ένας δικός μου μάλιστα που περνούσε σήμερα το πρωί από την περιοχή, παρατήρησε πως το ηχόχρωμα της φωνής των κατοίκων είχε μεταλλαχθεί, ήταν σαν του Ταμπάκη, του πάλαι ποτέ σταρ των εκπομπών της Αννίτας.

Αμφότερα έχουν ισχυρή παρουσία στο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι, με τη διαφορά πως το ένα δεν πρέπει να επηρεάζει το άλλο. Το πλέον απαγορευτικό είναι όταν το συναίσθημα καθορίζει αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως ουσία.

Όποιος βλέπει την ομάδα του Μπαρτσελόνα, επηρεασμένος από μια επιτυχία της στιγμής, νομοτελειακά θα φάει τα μούτρα του και θα εκτεθεί. Δεν αποκλείεται ο συσχετισμός να έχει βάση, κάτι που σημαίνει όμως ότι δεν είναι αποτέλεσμα συναισθηματικής φόρτισης ή και παραίσθησης, αλλά ποδοσφαιρικής τεκμηρίωσης..

Ο ΠΑΟΚ έχει φτάσει άλλη μια φορά στα πλέι οφ του Τσάμπιονς λιγκ, από σπόντα όμως. Φέτος το κατάφερε με το σπαθί του. Σε εντελώς θεωρητική βάση θα μπορούσε να είχε προκριθεί ακόμα και στους ομίλους, όπως θα μπορούσε να διεκδικήσει κάτι καλύτερο και τις προηγούμενες φορές που έπαιξε προκριματικούς και αποκλείστηκε στις λεπτομέρειες.

Μια και πιάσαμε τα «αν», έπαιζε το σενάριο να αποκλειστεί και χθες, οι Ρώσοι αν και υποδεέστεροι, έχασαν μια κλασική ευκαιρία και πέρα από αυτήν, στο ποδόσφαιρο μπαίνουν γκολ και από σπόντες, σε ανύποπτες φάσεις όπως τις λένε οι μορφωμένοι.

Ένα από τα κλασικά δόγματα που διέπουν τη δική μου κοσμοθεωρία, είναι πως οι κρίσεις δεν πρέπει επηρεάζονται ποτέ από τα αναγραφόμενα στο ταμπλό, κυρίαρχο ρόλο παίζουν αυτά που βλέπουν τα ματάκια μου στο χορτάρι, στο παρκέ, ή όπου αλλού.

Οι κρίσεις είναι η ουσία, οι αριθμοί στο ταμπλό ορίζουν τα συναισθήματα, για αυτό δεν πρέπει να συγχέονται.

Το ότι ο ΠΑΟΚ πέρασε στα πλέι οφ αποκλείοντας με τρεις νίκες και μια ισοπαλία δυο ομάδες που υπό κανονικές συνθήκες θα μπορούσε να συναντήσει στους ομίλους της διοργάνωσης, είναι σημαντικό μεν, αλλά δε λέει τα πάντα. Ακόμα κι αν η μια νίκη γράφτηκε εμφατικά με 0-3 και η άλλη με επική ανατροπή.

Η ουσία βρίσκεται στον τρόπο που αγωνίστηκε, στη συνολική εικόνα που παρουσίασε στο χορτάρι.

Με καθαρά ποδοσφαιρικά κριτήρια, ο λιγότερο καλός ΠΑΟΚ ήταν αυτός του αγώνα με τη Βασιλεία στην Τούμπα και ο καλύτερος αυτός της Μόσχας, που σημαίνει πως παιγνίδι με παιγνίδι η ομάδα γίνεται καλύτερη.

Άρα, μηδενίζεται ακόμα και το θεωρητικό σενάριο της συγκυριακής επιτυχίας, που εξαρχής δεν είχε πιθανότητες να σταθεί, αφού μιλάμε για τέσσερις συνεχόμενες αναμετρήσεις, με δυνατούς αντιπάλους.

Το θέμα είναι πως παρουσιάζει εικόνα προδιαγραφών Τσάμπιονς λιγκ. λέγοντας σε έναν τουρίστα που βρισκόταν δίπλα σου χθες «come here re mastora, which team you see the better?», -με prime minister Τσίπρα, μόνο τέτοια Αγγλικά επιβάλλεται να μιλάμε- η απάντηση πως αυτή με τα ασπρόμαυρα είναι μια κλάση παραπάνω, θεωρείται δεδομένη κι αυτό είναι που έχει τη μεγαλύτερη αξία και από την πρόκριση.

Ο τρόπος που αναπτυσσόταν ο ΠΑΟΚ, με σχέδιο και οργάνωση, με τους παίκτες του να δείχνουν πως ήταν απόλυτοι γνώστες τι θα κάνουν τη μπάλα μόλις την πάρουν, προς τα που θα κινηθούν μόλις την πασάρουν, που θα βρίσκεται ο συμπαίκτης τους, πότε που και με ποιον τρόπο θα μοιράσουν το παιγνίδι, ξεπερνά τα οχτώ γκολ που σκόραρε, τις τελικές που έβγαλε, ακόμα και την καθαυτή επιτυχία της συμμετοχής στα πλέι οφ.

Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, είναι ο ορισμός αυτού που ονομάζουμε καλοκουρδισμένη μηχανή, που αποτυπωνόταν ακόμα και στον τρόπο που αμυνόταν η ομάδα, με απόλυτο πλάνο και υποδειγματική αλληλοκάλυψη, χωρίς να επιτρέπει στον αντίπαλο να του κάνει περισσότερες καθαρές φάσεις, από το επιτρεπόμενο όριο. Και οι αντίπαλοι άλλωστε, ποδοσφαιριστές είναι, κάτι θα κάνουν κι αυτοί. Όσο καλά και να τους κλειδώσεις, από ποδοσφαιρικό εγωισμό και μόνο κάποιες φάσεις θα τις βγάλουν.

Είναι από τις περιπτώσεις που η στατιστική δε μπορεί να λέει ψέματα, αν και η Σπαρτάκ κυνηγούσε εξαρχής το σκορ ήταν αυτή που υπέπεσε σε πολλά περισσότερα φάουλ από τον ΠΑΟΚ, που υποτίθεται πως έπρεπε να αμυνθεί μαζικά, να προσπαθεί με συνεχείς διακοπές και όπλο τη δύναμη και τη σκληρότητα, να φέρει το παιγνίδι στα μέτρα του.

Κι όμως, η εικόνα ήταν εντελώς αντεστραμμένη, ο ΠΑΟΚ ήταν αυτός που ζωγράφιζε καλύτερα επιμένοντας να δημιουργεί, τη στιγμή οι Ρώσοι έμοιαζαν απελπισμένοι και νευρικοί από το ξεκίνημα.

Αυτό είναι που μετράει λοιπόν, η κυρίαρχη ποδοσφαιρική αίσθηση που αφήνει στο μυαλό σου η παρακολούθηση ενός αγώνα. Βλέπεις πχ ένα ματς στο Μουντιάλ και λες «πω πω ρε συ, τι ομαδάρα αυτή η εθνική Ζιμπάμπουε, δεν το περίμενα» ή «δε βλεπόταν ο »ο Ά.ρ.η.ς» στον πρώτο ημιτελικό του Λιμπερταδόδες, που είναι εκείνη η αρμάδα που ταπείνωσε το εφηβικό της Μπόκα…».

Τόσα χρόνια δε θυμάμαι άλλη Ελληνική ομάδα που να απέδωσε ποδόσφαιρο επιπέδου Τσάμπιονς λιγκ. Στους ομίλους της διοργάνωσης μπορεί να έπαιξαν, κάτι λίγες φορές να έφτασαν και λίγο παραπέρα, όπως εξήγησα ήδη όμως, επικεντρώνομαι στην εικόνα και όχι στο αποτέλεσμα.

Εξαίρεση αποτελεί ο παλιός, καλός, Ευρωπαίος Παναθηναϊκός, με ποδόσφαιρο που ξέφευγε από τα κλασικά εγχώρια πλαίσια, τους έβλεπες δηλαδή κι έλεγες «αυτή η ομάδα δε μπορεί να προέρχεται από το Ελληνικό πρωτάθλημα, έχει ξεφύγει».

Εννοείται πως δεν εξομοιώνω ιστορίες θα ήταν ουτοπικό και θα συνιστούσε προσβολή, προσπαθώ όμως να εξηγήσω αναφερόμενος σε γεγονότα, τη διαφορά μεταξύ του συμβιβάζομαι με τη μιζέρια μου αρκούμενος σε μια παρουσία και του παλεύω να ξεπεράσω τα όρια μου…

Αυτό ακριβώς αποτελεί το βασικό συστατικό του ΠΑΟΚ που είδαμε και όχι τόσο ο αποκλεισμός δυο πιο ισχυρών ομάδων, που είναι το αποτέλεσμα . Η εικόνα του παρέπεμπε σε σύλλογο με αξιόπιστο και υπολογίσιμο brand στο θεσμό, αν και στην πραγματικότητα, το αντίστοιχο του ΠΑΟΚ έχει βάρος πούπουλου.

Δεν το κατάφερε ποτέ αυτό ο γαύρος που παίζει στο θεσμό κάτι λιγότερο από μισό αιώνα, ούτε η χάρτινη που παραδοσιακά επιδίδονταν σε ποδόσφαιρο φουστανέλας, αμφότεροι αρκούνταν παραδοσιακά στο πατροπαράδοτο «Chris Arhontidis system» κλεινόμαστε στην άμυνα να πάρουμε το Χ και να επαναπαυτούμε στις δάφνες των πρωτοσέλιδων για την ηρωική προσπάθεια των ποδοσφαιριστών, που έπαιξαν με ψυχή Κολοκοτρώνη…

Κανείς τους δεν έβαλε κάτω τη μπάλα με στόχο να πατήσει τον αντίπαλο, να παίξει έστω ποδόσφαιρο βρε αδερφέ. Το τι θα κατάφερνε μικρή σημασία έχει, μπρος στη νοοτροπία που θα αναδείκνυε.

Το να φτάσεις σε υψηλό επίπεδο ξεφεύγοντας από τα στενά ποδοσφαιρικά όρια της χώρας σου άλλωστε, είναι κατά βάσει εγκεφαλικό θέμα, ο εγκέφαλος δίνει πάντα τις εντολές και το σώμα ακολουθεί. Όταν συμβιβάζεσαι με το ότι απλά προσπάθησες, ή πως μπήκες στους ομίλους και εκεί ολοκλήρωσες την αποστολή σου, αυτοκαθηλώνεσαι στα ίδια επίπεδα ποδοσφαιρικού μαρασμού, που δε σε αφήνουν να ανοίξεις τα φτερά σου για να κατακτήσεις αυτό που μοιάζει υπερβατικό.

Πριν τους αγώνες του ΠΑΟΚ με τη Βασιλεία, χωρίς να έχουμε απτά δείγματα ποδοσφαιρικής γραφής, σας είχα γράψει πως «δεν ξέρω τι θα καταφέρει ο ΠΑΟΚ, εκείνο για το οποίο βάζω την υπογραφή μου φαρδιά-πλατιά, είναι πως θα πουλήσει ακριβά το τομάρι του, όλοι οι αγώνες του θα παιχτούν στα ίσα και θα κριθούν στην λεπτομέρεια, στη ζαριά που λέμε. Ας έχει απέναντι του την Μίλαν, την Μάντσεστερ, την εθνική Γαλλίας, κανένας τους δε θα κάνει περίπατο, ούτε θα περάσει εύκολα. Αν δε φτύσει αίμα, θα χύσει μπόλικο ιδρώτα για να περάσει».

Δεν αλλάζει κάτι τώρα που έκανε με επιτυχία τα δυο πρώτα βήματα και απομένει ένα ακόμα, δεν αποκλείεται να αποκλειστούμε από την Μπενφίκα και να συνεχίσουμε στο Γιουρόπα.

Σε όποια διοργάνωση κι αν συμμετέχει τελικά ο ΠΑΟΚ, θα συνεχίσει να είναι αυτός που βλέπουμε και ακόμα καλύτερος, θα διεκδικεί τις όποιες πιθανότητές του, αναγκάζοντας κάθε αντίπαλο να μην γελά ποτέ ενθυμούμενος τις μεταξύ τους αναμετρήσεις..
Κι αυτό είναι το σπουδαίο της υπόθεσης που μας γεμίζει χαρά, οι επιτυχίες πολλές φορές είναι και ζήτημα συγκυρίας.

Φέτος ο ΠΑΟΚ μπορεί να παίξει στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ και του χρόνου στο Γιουρόπα, ή το ανάποδο, το μόνο σίγουρο είναι πως κάπου θα παίξει.

Όπου και να παίξει λοιπόν θα είναι αυτό που βλέπουμε, ένα θηρίο που στο μέτρο του δυνατού θα προσπαθεί να καταπιεί τον αντίπαλο κι αν ο αντίπαλος είναι ισχυρότερο θηρίο, θα ματώσει για να τον ρίξει κάτω.

Ανέκδοτο σαν το γαύρο που χρησιμοποιήθηκε από τον σερ Άλεξ ως παράδειγμα τελευταίου, που του έκοβαν ταρίφες κάτι Ρόζεμποργκ και έτρωγε επτάρες από τη Γιουβέντους, δεν πρόκειται να γίνει.

MUST READ

Τον «κρέμασε» ο Σλούκας, 0-1 η Μακάμπι (87-91)

Μικρή σημασία έχει τι λένε τα χαρτιά, κάποιος που κομπάζει επειδή ζει σε ρετιρέ στο Μανχάταν μπορεί να παραμένει άξεστος, ανόητος με iq αμοιβάδας και δε σημαίνει πως είναι πιο καλλιεργημένος και ικανός από εκείνον που έχει δει την Αμερική μόνο από φωτογραφίες…

Γράψτε το σχόλιο σας