Το δέος στα μάτια, το κατέκτησε πρώτα ως ο άνθρωπος

Η εικόνα αθλητή φιλοξενούμενης ομάδας, να ανταποκρίνεται στο κάλεσμα ενός πιτσιρικά που τα μάτια του προδίδουν πως ζει την κορυφαία στιγμή της -έστω και σύντομης- μέχρι τώρα ζωής του, είναι από αυτές που βλέπουμε σπάνια, αν όχι μια φορά τη δεκαετία.

Αν ο Σπανούλης έτρωγε μπουκάλι ή έσκαγε καμιά κροτίδα δίπλα του, θα ταίριαζε περισσότερο στα πατροπαράδοτα γηπεδικά ήθη κι έθιμα της χώρας. Συμπεράσματα κι επισημάνσεις του τύπου «αχ πόσο γλυκό, τι ωραία εικόνα, μακάρι να τη βλέπαμε συχνότερα στα γήπεδα», δε με αφήνουν απλά αδιάφορο, αλλά διεγείρουν και το νευρικό μου σύστημα. Φυσικά αναφέρομαι σε σχόλια-απόψεις εκπροσώπων του τύπου και όχι απλών φιλάθλων.

Οι φίλαθλοι μπορούν να λένε ότι θέλουν, υποχρέωση των δημοσιογκράφιτι δεν είναι να παριστάνουν τους χαζοχαρούμενους, ούτε να μεταφράζουν το προφανές, αλλά να εξηγούν γιατί να είναι η φωτογραφία της χρονιάς όπως την αποκάλεσε το «10.gr» και όχι μια συνηθισμένη εικόνα. Όχι τόσο ασυνήθιστη, τουλάχιστον…

Το αρχικό συμπέρασμα το είχα αναφέρει και στο πρώτο κείμενο γνωριμίας μας, πως οπαδός δεν είναι κάτι το αποκρουστικό, όπως επιχειρείται να περάσει, ούτε αναιρεί τη φίλαθλη ιδιότητα. Ίσα ίσα την προϋποθέτει… Ο πιτσιρικάς της φωτό είναι ΠΑΟΚτσάκι και θα χαιρόταν αν κέρδιζε η ομάδα του, πάνω απ΄όλα όμως του αρέσει το μπάσκετ, γι αυτό και ήθελε να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία να δει από τόσο κοντά τον Σπανούλη….

Πάνω απ’ όλα λοιπόν είναι φίλος του μπάσκετ και μετά ΠΑΟΚ, έτσι συμβαίνει με όλους.

Η προσπάθεια ωραιοποίησης της κατάστασης εξ’αιτίας μιας εικόνας, δεν πρέπει να μας κάνει να λησμονούμε πως μιλάμε για παιγνίδι σχεδόν αδιάφορο, όπου δεν διακυβεύονται συμφέροντα. Ας κρινόταν κάτι σοβαρό και σας έλεγα εγώ, όχι αν ο μικρός έψαχνε με τόσο ενθουσιασμό τον Σπανούλη, αλλά αν ο τελευταίος πλησίαζε τόσο κοντά στην κερκίδα. Κι αν παρ΄ελπίδα μπορούσαν να ξεπεραστούν τα παραπάνω, ο πατέρας του μικρού θα άκουγε τα εξ΄αμάξης από τους υπόλοιπους παριστάμενους, Ίσως πάλι ο μικρός έπεφτε θύμα μπούλινγκ από τους συμμαθητές του στο σχολείο «καλά δε ντρέπεσαι ρε, χάι φάιβ με γαύρο;» και να το μετάνιωνε.

Μια άλλη παράμετρος που έπαιξε σημαντικό ρόλο, είναι πως εκτός από παικτάρα, ο Σπανούλης δεν είναι απλά ένα πρόσωπο συνώνυμο της ηθικής, αλλά αυτό που λέμε παιδί διαμάντι. Απ΄όποια πλευρά κι αν εξετάσεις την πορεία του στα παρκέ, δε θα βρεις ούτε μισό ψεγάδι.

Ας γυρίζαμε το χρόνο πίσω όταν ο μπαμπάς ήταν στην ηλικία του γιου, θα έκανε το ίδιο στη θέα του Τάσου Μητρόπουλου ή του Γιάννη Ιωαννίδη;

Ο κόσμος στις κερκίδες των γηπέδων, είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, παρά την προσπάθεια να δαιμονοποιηθεί, φορτώνοντας του όλα τα στραβά των γηπέδων. Τα βασικά χρώματα κάθε πορτραίτου, τα ορίζουν όσοι κρατάνε τα πινέλα κι αυτοί είναι οι φανεροί κι οι αφανείς πρωταγωνιστές, αθλητές, προπονητές, διαιτητές, παράγοντες και ΜΜΕ, που δίνουν το καλό ή το κακό παράδειγμα. Το κοινό πάντα, ανταποκρίνεται αναλόγως σε αυτό που το προσφέρεται. Κι αν το χουλιγκαναριό, αποτελεί σήμερα μια μεγάλη μερίδα των θεατών στα γήπεδα, είναι επειδή είδε φως και μπήκε. Βρίσκοντας κενά καθίσματα βασικά, από αυτά που άφησαν οι φίλαθλοι-οπαδοί που τα εγκατέλειψαν. Αν υπήρχαν ακόμα εκεί, δε θα έβρισκαν πεδίο δράσης. Κι όλα αυτά, συνυπολογίζοντας πως με τα δεδομένα που υπάρχουν, ακόμα κι αν μπεις σε γήπεδο με την προδιάθεση φίλαθλου, το πιθανότερο είναι να βγεις χούλιγκαν…

Μια και πιάσαμε το μπάσκετ εν προκειμένου, εμείς εδώ στα Βόρεια της χώρας το κατέχουμε καλύτερα από τον καθένα, εμείς το γεννήσαμε. Παλιότερα από εμάς Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός είχαν την αφρόκρεμα με Στεργάκους, Κορωναίους, Κοκολάκηδες, Γιατζόγλου και Καστρινάκηδες, στη Θεσσαλονίκη όμως εκτοξεύτηκε κι έγινε κάποτε εθνικό άθλημα. Από εδώ ξεκίνησε μάλιστα, η ΧΑΝΘ ήταν αυτή που το έφερε για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Ωραίο άθλημα, μας χάρισε ανεπανάληπτες στιγμές και είχαμε την τύχη να δούμε ιερά τέρατα. Με πρώτο και καλύτερο τον Γκάλη, που δεν έπαιζε μπάσκετ αλλά περπατούσε στον αέρα, μαζί Γιαννάκη, Μπάνε, Κόρφα, Στογιάκοβιτς και την επόμενη σούπερ γενιά, Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Σπανούλη. Ανάμεσα τους καθηγητές της προπονητικής, Ομπράντοβιτς, Ίβκοβιτς, αυθεντικές διάνοιες του αθλήματος.

Και πάμε τώρα σε ερώτηση κρίσεως, ποιος γ@μ@σε το μπάσκετ, ποιος το διέβαλε, ποιος μετέτρεπε συνειδητά εκείνη την παροιμιώδη ομορφιά, σε πόλεμο, για να ικανοποιήσει το άρρωστο εγώ του; Ποιος καθιέρωσε την ίντριγκα, την π@@στιά, ποιος το ποδοσφαιροποίησε στήνοντας παράγκες; Θέλει και ρώτημα, Γιάννης Ιωαννίδης, ο αγαπημένος των ΜΜΕ επειδή απλά πουλούσε.

Το ότι έκανε όλα τα παραπάνω, μετατρέποντας γήπεδα σε ζούγκλα επειδή αυτό εξυπηρετούσε τη στρατηγική του, είναι κάτι όσο κι αν δεν κάνει να το λέμε, είναι η πραγματικότητα.
Αν δεν είναι έτσι και κάπου λέω ψέματα, υποδείξτε εσείς τον καταστροφέα, αν και είμαι βέβαιος πως μάταια θα περιμένω.

Ο Βασίλης Σπανούλης έχει κατακτήσει όσα θα ονειρευόταν κάθε αθλητής, πρωταθλήματα, κύπελλα, Ευρωλίγκες, Πανευρωπαϊκό με την εθνική, συμμετείχε σε τελικό Μουντομπάσκετ κερδίζοντας την dream team, αγωνίστηκε στο NBA, τι παραπάνω να ζητούσε από τη ζωή του όταν πρωτοέπιασε την πορτοκαλί μπάλα στη γενέτειρά του, τη Λάρισα;

Τα παραπάνω δείχνουν την παικτική αξία του, το χθεσινό στο κλειστό της Πυλαίας ανέδειξε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο και την αποδοχή μου έχει, όχι μόνο στους φίλους της ομάδας του.

Κι αυτό είναι αποτέλεσμα του ήθους του, να τι προκάλεσε τη λάμψη στα μάτια του πιτσιρικά και ίσως έχει μεγαλύτερη αξία απ΄όλα τα τρόπαια που έχει κατακτήσει.
Εκτός από πρότυπο αθλητή, ο Σπανούλης είναι κύριος με τα όλα του, δεν προκάλεσε ποτέ, είτε έχανε είτε κέρδιζε, έδινε το χέρι στον αντίπαλο και αποχωρούσε.

Ουδέποτε προσπάθησε να προκαλέσει μπάχαλο, για να ικανοποιήσει το άρρωστο εγώ του, με θύμα το άθλημα που υπηρετούσε.

Κάτι που για τον Ιωαννίδη, αποτελούσε φιλοσοφία κοουτσαρίσματος και τρόπο ζωής

Η προπονητική ανεπάρκεια του, τον μετέτρεψε από αποκαλούμενο και πολυνίκη, σε καρπαζοεισπράκτορα της Ευρώπης! Η αξιοπιστία κάθε διοργάνωσης, δεν αφήνει αμφιβολία για το πραγματικό εύρος των δυνατοτήτων του.

Το ότι ασχολήθηκε με την πολιτική, ήταν η μεγαλύτερη προσφορά της ΝΔ στον Ελληνικό αθλητισμό.

Ακόμα κι αν υπήρχαν στην Ευρώπη Γιοχαλήδες, Βιδάληδες και κατακτούσε τα διπλάσια από τον Σπανούλη, το δέος στα μάτια του πιτσιρικά, δε θα το αντίκριζε ποτέ.

MUST READ

Λίγη ντροπή τουλάχιστον, Μποντιρόγκα…

Αν προκαλούσε κάτι θα ήταν η απέχθεια, για την καταστροφή που προκάλεσε στο άθλημα που αγαπούσε..

Γράψτε το σχόλιο σας