Ο Ντιέγκο Μαραντόνα και οι διάσημοι φίλοι του

Γιώργος Ελευθερίου 07.04.2019-08:56

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα, οι «σύντροφοί του», η έρευνα των Μεξικανών για τις δηλώσεις υπέρ του Μαδούρο, ο Φιντέλ, ο Τσάβες και ο... χορός στο Καράκας.

«Ναι, είμαι ο Τσε Γκεβάρα του ποδοσφαίρου. Και ξέρεις γιατί; Γιατί μπορείς να μιλήσεις σε μένα και για μένα σχετικά με οτιδήποτε. Με άλλους ποδοσφαιριστές μπορείς να μιλήσεις μόνο για εκείνους και για το ποδόσφαιρο. Εγώ ενδιαφέρομαι για τους ανθρώπους και τους δίνω το λόγο μου». Μια δήλωση-ταυτότητα. Η κοσμοθεωρία του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Μια βιβλική μορφή για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Μια απολύτως αμφιλεγόμενη και… ακραία προσωπικότητα, αντιφατική, εθισμένη στις καταχρήσεις παντός είδους, αυτοκαταστροφική, με φανατικούς φίλους και εξίσου φανατικούς εχθρούς.

Ο Μαραντόνα ποτέ δεν έκρυψε τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Και κυρίως ποτέ δεν έκρυψε τις στενές σχέσεις του με τους ηγέτες του σοσιαλισμού ανά τον πλανήτη. Από τον Φιντέλ Κάστρο, έως τον Ούγκο Τσάβες, τον Εβο Μοράλες και τώρα τον Νικολάς Μαδούρο, ο Ντιεγκίτο ένωνε διαρκώς τη φωνή του μαζί τους, κόντρα στον «κοινό εχθρό» τους: Τον ιμπεριαλισμό, την παγκοσμιοποίηση, τον καπιταλισμό, την Αμερική.

Οι απόψεις του για τις ΗΠΑ, σε συνδυασμό με την ανοιχτή υποστήριξη του Μαδούρο, μάλιστα, είναι πιθανό να του στερήσουν τη θέση του προπονητή στη νυν ομάδα του. Και γενικώς την παρουσία του στο Μεξικό…

Και αυτό διότι η Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου του Μεξικό (FMF) ξεκίνησε έρευνα εναντίον του προπονητή της Ντοράδος, για τις δηλώσεις υπέρ του Νικόλα Μαδούρο και κατά του Ντόναλντ Τραμπ. Ο Ντιέγκο επέκρινε τον πρόεδρο των ΗΠΑ μετά το παιχνίδι της περασμένης Κυριακής, στο οποίο η Ντοράδος Ντε Σιναλόα νίκησε (3-2) την Ταμπίκο Μαδέρο για το πρωτάθλημα και ταυτόχρονα αφιέρωσε το θρίαμβο στον πρόεδρο της Βενεζουέλας. «Θέλω να αφιερώσω αυτή τη νίκη στον Νικολάς Μαδούρο και σε όλους τους Βενεζουελάνους που υποφέρουν», είπε μετά το τέλος του αγώνα. Αλλά δεν σταμάτησε εκεί, καθώς αναφερόμενος στις ΗΠΑ, μίλησε για γιάνκηδες που νομίζουν ότι είναι οι σερίφηδες του πλανήτη και παρομοίωσε τον Τραμπ με μια διάσημη μαριονέτα της Αργεντινής της δεκαετίας του ‘70, ονόματι «chirolita». «Οι σερίφηδες του πλανήτη, ποιοι είναι αυτοί οι γιάνκηδες; Νομίζουν ότι απλά και μόνο επειδή έχουν τις μεγαλύτερες βόμβες του κόσμου είναι τόσο πολύ πιο εξελιγμένοι από εμάς. Όχι, δεν είναι»!

ΟΙ ΔΙΑΣΗΜΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ

Πολύς κόσμος αποκαλεί τον Μαραντόνα «ηθοποιό». Κρίνοντας ότι όσα κάνει/λέει, αποτυπώνουν μια πραγματικότητα που δεν τον εκφράζει και την οποία δεν ακολουθεί. Αποτελώντας το πρότυπο, το απόλυτο αντιπαράδειγμα όσων υποστηρίζει. Είτε από άποψη ηθικής, συνηθειών, καταχρήσεων, είτε σε ό,τι έχει να κάνει με τον βίο του.

Κι όμως, ο Ντιέγκο μπορεί να λέει ότι είναι ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους ανά τον πλανήτη, που μπορούσε να ανταλλάξει απόψεις και να κάνει ένα πούρο με τον Φιντέλ Κάστρο, να παίξει ποδόσφαιρο με τον Ούγκο Τσάβες στο Καράκας, να μιλήσει για τους «κακούς Αμερικανούς» με τον Εβο Μοράλες στη Βολιβία και να έχει… κάρτα διαρκείας και ελεύθερης μετάβασης στη Βενεζουέλα, για έναν… χορό με τον Μαδούρο.

ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ, ΤΣΕ, ΦΙΝΤΕΛ

Ο Μαραντόνα έχει εκφράσει πολλάκις τις απόψεις του. Και το έκανε και την ημέρα που βραβεύτηκε ως ο καλύτερος παίκτης του αιώνα. Διάκριση την οποία αφιέρωσε μεταξύ άλλων στον Τσε Γκεβάρα (το πρόσωπο του οποίου έχει τατουάζ στο μπράτσο του). «Ηταν μια πρόκληση. Ενα συναίσθημα. Θέλησα να πω ότι αυτός δεν ήταν τρομοκράτης, όπως λένε στην πατρίδα μου. Εκεί λένε ότι είναι τρομοκράτης, εξαιτίας των ιδεών του. Ολα αυτά μοιάζουν κωμωδία. Για μένα ο Τσε είναι ο μόνος μου εθνικός ήρωας», ισχυρίστηκε αργότερα στο ντοκιμαντέρ του Τζιάνι Μίνα «Ντιέγκο Μαραντόνα. Ποτέ δε θα γίνω συνηθισμένος άνθρωπος».

Εκεί όπου μίλησε και για τη σχέση του με τον Φιντέλ Κάστρο, εξιστορώντας τη γνωριμίας τους: «Θυμάμαι πολύ καλά την ημέρα που γνωριστήκαμε. Ηταν 28 Ιουλίου του 1987, σχεδόν μεσάνυχτα. Ο «El Comandante» μας δέχτηκε στο γραφείο του. Ημουν τόσο νευρικός, που δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Με ρώτησε αν πονάω όταν κλοτσάω την μπάλα ή όταν κάνω κεφαλιά. Του απάντησα, όχι. «Τότε εγώ, γιατί πονούσα όταν ήμουν παιδί;», με ρώτησε. Γιατί τότε χρησιμοποιούσαν έναν διαφορετικό τύπο μπάλας, ήταν πολύ βαριά, του απάντησα. (…) Είναι εκπληκτικός ο τρόπος που μου έχει σταθεί ο Φιντέλ. Το ότι ζω το χρωστάω σε δυο… γενειάδες, σ’ αυτόν και στον Θεό».

«ΖΗΤΩ Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ, ΖΗΤΩ Ο ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ»

Επίσης, η σχέση του Μαραντόνα με τον Ούγκο Τσάβες, μόνο κρυφή δεν ήταν. Σε ένα από τα πολλά τετ α τετ των δύο ανδρών, ο Τσάβες είχε εμφανίσει τον Ντιέγκο δίπλα του σε πολιτική ομιλία, λίγο πριν τις βουλευτικές εκλογές στη Βενεζούελα το 2010. Παραφράζοντας τα λόγια του ηγέτη της απελευθέρωσης των χωρών της Νότιας Αμερικής από τον ισπανικό ζυγό Σιμόν Μπολιβάρ, είχε πει: «Ζήτω ο σοσιαλισμός, ζήτω η πατρίδα, ζήτω ο αθλητισμός, ζήτω ο Μαραντόνα».

Ακριβώς πριν 6 χρόνια, τον Απρίλιο του 2013, όταν ο Τσάβες έχασε τη μάχη με τον Καρκίνο, ο Μαραντόνα επισκέφθηκε τη Βενεζουέλα, για να αποτίσει φόρο τιμής στη μνήμη του θανόντος ηγέτη της χώρας και αδερφικού του φίλου. «Δεν είναι εδώ σωματικά, αλλά θα συνεχίσουμε με τον Νικολάς, θα συνεχίσουμε την κληρονομιά και δεν θα αφήσουμε να μας ποδοπατά κανένας», είχε δηλώσει πάνω από τον τάφο του Τσάβες! Συνοδευόμενος από τον τότε αναπληρωτή πρόεδρο… Νικολάς Μαδούρο! Την προεκλογική εκστρατεία του οποίου επίσης στήριξε με κάθε τρόπο και με την παρουσία του στο Καράκας!

Αυτή η μακροχρόνια και στενή σχέση Μαραντόνα – Μαδούρο, ωστόσο, είναι πιθανό να του στερήσει ακόμη μία δουλειά στο ποδόσφαιρο. Και αυτή τη φορά ο Μαδούρο δεν θα μπορέσει να τον καλέσει να χορέψουν μαζί σε κάποια από τις ομιλίες του. Βλέπετε, η Βενεζουέλα χορεύει από τις ταραχές. Και ούτε ο χορός του Ντιέγκο μπορεί να τις σβήσει…