Γιατί όλοι τον Ζιντάν

Ζινεντίν Ζιντάν. Πίσω από ένα ονοματεπώνυμο αφοπλιστικά… ταιριαστό, κρύβονται δεκάδες υπέροχες ποδοσφαιρικές ιστορίες και αναμνήσεις. Αναμνήσεις που κάθε φίλαθλος που σέβεται τον εαυτό του αναπολεί με νοσταλγία, είτε θεωρεί τον Γάλλο έναν εκ των κορυφαίων παικτών που γνώρισε το άθλημα είτε όχι. Εκ των λίγων περιπτώσεων που η μαγεία είναι όντως δόκιμος όρος. Ντρίμπλες, σουτ, ασίστ, μεταβιβάσεις. Όλα με μία άνεση που απέπνεαν σοκαριστική ευκολία, πράγμα που προφανώς και στην πράξη δεν ίσχυε. Αυτός ήταν ο ποδοσφαιριστής Ζιντάν. Ο προπονητής είναι μια παντελώς διαφορετική υπόθεση. Σε τρία χρόνια δεν υπήρξαν παρά ελάχιστα ματς που να κέρδισε τα βλέμματα με τις αλχημείες του σε τακτικό επίπεδο. Κι όμως εκτόξευσε τη Ρεάλ Μαδρίτης σε τρία διαδοχικά Champions League κι έκανε τον Κριστιάνο Ρονάλντο να βιώσει τις καλύτερες μέρες του, παρά τα περασμένα 30 του Πορτογάλου.

Από τον Ρονάλντο μπορούμε να ξεκινήσουμε και για να συνοψίσουμε τι ήταν τελικά ο Γάλλος για τον πάγκο ολόκληρης Ρεάλ. Ένας θυρωρός. Ο καλύτερος θυρωρός του κόσμου. Ένας αρκετά επικοινωνιακός άνθρωπος ώστε να κερδίσει την εκτίμηση των αστέρων των Μερένγκες. Να πείσει, ξανά και ξανά, τον Ρονάλντο να ξεχάσει τους αμέτρητους λόγους του εκνευρισμού του με τη διοίκηση της Ρεάλ και να συγκεντρωθεί στο ποδόσφαιρο. Να πείσει τον Ίσκο να παραμείνει στο Σαντιάγο Μπερναμπέου σε μια περίοδο που δεν λογιζόταν ως βασικός. Να κάνει τον Καρίμ Μπενζεμά να κλείσει τα αφτιά του στην επικριτική στάση των αδήφαγων ΜΜΕ απέναντί του. Να κρατήσει σε «κουτί» τον Γκάρεθ Μπέιλ ώστε να μην επηρεάσει τα αποδυτήρια με τη δυσαρέσκειά του την τελευταία σεζόν. Να στείλει τον Χάμες Ροντρίγκες των 80.000.000 στον πάγκο και έπειτα… στο καλό. Να αφήσει τον Άλβαρο Μοράτα ως εναλλακτική λύση σε μια περίοδο που ο Μπενζεμά σημείωνε τη μεγαλύτερη κάθοδο της καριέρας του, δίχως να διαταραχθεί η ηρεμία της ομάδας.

Μπορούμε να γράφουμε μέχρι αύριο για τα όσα προσέφερε ο Ζιντάν στη Ρεάλ σε πνευματικό επίπεδο, αλλά αν προσπαθούσαμε να ψάξουμε αγωνιστικά «τρικ» του, θα περιοριζόμασταν σε μερικά ματς στο Champions League και σε μεμονωμένες περιπτώσεις παικτών που αναδείχθηκαν επί της θητείας του, όπως ο Κασεμίρο και ο Ντάνι Καρβαχάλ. Όταν είδε ότι τα αποδυτήρια, το ισχυρό χαρτί στη δική του Ρεάλ, άρχισαν να χάνονται, αποφάσισε να αποχωρήσει όσο το δυνατόν πιο σιωπηλά. Για λόγους που μόνο ο ίδιος μπορεί να κατανοήσει πλήρως, εκτίμησε ότι η κατάσταση ήταν όχι απλά προβληματική, αλλά και μη αναστρέψιμη.

Αυτός είναι ο Ζιντάν. Όσοι τον κοιτούν, βλέπουν μια ευκαιρία να υιοθετήσουν τη συνταγή της Ρεάλ για να πετύχουν. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς. Ο Ζιντάν δεν είναι Γκουαρδιόλα. Είναι ένας άνθρωπος που θα θέσει υπό έλεγχο την εμπορευματοποίηση ενός συλλόγου. Που θα πείσει μέχρι και τον πιο φανατισμένο… μισθοφόρο ότι αξίζει να τα δώσει όλα για την ομάδα και όχι για να ταΐσει τον εγωκεντρισμό του. Για τη Γιουνάιτεντ, το μεγαλύτερο brand του κόσμου που δεν φοβάται να τα «σκάσει» για αστέρες, δεν υπάρχει καλύτερος. Για την Μπάγερν, δεδομένου ότι αρνείται πεισματικά να ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι, υπάρχουν αμφιβολίες ως προς το αν ο Γάλλος είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να την οδηγήσει. Απίθανο δεν είναι, αλλά οι πιθανότητές του να πετύχει είναι σαφώς καλύτερες σε ομάδες όπως η Γιουνάιτεντ και η Παρί Σεν-Ζερμέν.

Αν θέλουν έναν «μάνατζερ», λοιπόν, όλος δικός τους. Είναι στη γωνία και περιμένει την πρότασή τους. Αν θέλουν έναν από τους λεγόμενους tacticians, θα πρέπει να το σκεφτούν καλά. Ίσως ο Αντόνιο Κόντε είναι η ενδεδειγμένη λύση σε αυτήν την περίπτωση. Ο Τόμας Μίλερ στην Μπάγερν, για παράδειγμα, δεν χρειάζεται κανέναν για να του υποδείξει πώς να συμπεριφερθεί. Η αυτοπειθαρχία του είναι αξιοθαύμαστη. Χρειάζεται κάποιον για να τον αξιοποιήσει. Να χτίσει ένα σύνολο που θα υποστηρίζει το παιχνίδι του, θα εκμεταλλεύεται το άψογο timing στις κινήσεις του και θα τον φέρνει συχνότερα σε θέση βολής. Ο Πολ Πογκμπά, πάλι, χρειάζεται κάποιον να τον φέρει στα… συγκαλά του. Όχι απλά να του το πει, αλλά να τον βοηθήσει να κατανοήσει γιατί το καλό της ομάδας είναι και δικό του καλό. Ο Ζιντάν μπορεί να κάνει το δεύτερο. Το πρώτο δεν είναι για τα δικά του μέτρα.

MUST READ

Η Μεγάλη Πέμπτη του Ολυμπιακού: Οι σπουδαίες «μάχες» με Μπαρτσελόνα και Άστον Βίλα

Ο Ζιζού μπορεί να αλλάξει ξανά τις ισορροπίες στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Αλλά δεν ζητάει μια ευκαιρία, δεν την θέλει καν για την ακρίβεια. Θέλει και σχεδόν παρακαλάει για την κατάλληλη ευκαιρία.

Γράψτε το σχόλιο σας