Δεν φταίει η ζυγαριά, όταν σε δείχνει χοντρό

Από το βράδυ της περασμένης Κυριακής στο ασπρόμαυρο στρατόπεδο, συζητάμε περισσότερο για τη φωτοβολίδα που πετάχτηκε από την κερκίδα μας, παρά για το διπλό στη Νέα Σμύρνη και ακόμα λιγότερο για το οφσάιντ του Ακπόμ, που δεν ήταν από τα συνηθισμένα.

Στις οριακές φάσεις, αυτές που θέλουν replay για να σιγουρευτείς, δεν είμαι τόσο κακός, αντιμετωπίζω τους πάντες με επιείκεια. Και εννοείται πως τα λάθη (αν δεν είναι ένα), θα πρέπει να είναι κάπως μοιρασμένα. Βάλτε δίπλα δίπλα το οφσάιντ του Ενρίκε στο Βόλο που προκάλεσε τόσο σαματά και οι χάρτινοι το κατάλαβαν αφού έκαναν μπάνιο στα αποδυτήρια και το προχθεσινό του Ακπόμ, που δεν ήταν και το μοναδικό στο παιγνίδι. Άλλες δυο φορές, μας έκοψαν φάσεις οι βοηθοί, με υποδείξεις που δεν υπήρχαν.

Θα μου πεις πως εκείνο στο Βόλο ισοδυναμούσε με τίτλο, ποιος γνωρίζει όμως την πορεία του φετινού πρωταθλήματος;

Στους τέσσερις από τις έξι αγώνες μέχρι να έρθει η χάρτινη στην Τούμπα, είχε κερδίσει με οφσάιντ γκολ, αυτά δε μετράνε ε;

Τέλος πάντων, τα ξεπερνάμε αυτά και πάμε στο θέμα της φωτοβολίδας, που εδώ και σχεδόν 48 ώρες αποτελεί θέμα συζήτησης, με τους λογής-λογής χαρακτηρισμούς για τον άγνωστο εκτοξευτή να διαδέχονται ο ένας τον άλλον. Δεν είμαι αυτής της φιλοσοφίας, δε μου αρέσει να χαρακτηρίζω ανθρώπους από ένα γεγονός, για τον ίδιο λόγο που δε θα ήθελα ποτέ να συμβεί και σε μένα.
Τις σπάνιες φορές που το κάνω, ο χαρακτηρισμός προκύπτει ως αυτονόητο συμπέρασμα και αφού το έχω αναλύσει επαρκώς. Το γεγονός μπορώ να το σχολιάσω, τον άνθρωπο όχι, γιατί το πιθανότερο είναι να τον αδικήσω.

Έχει τύχει στον καθένα που κάνει αυτή τη δουλειά και σίγουρα θα του ξανατύχει, να γράψει κάποια π@π@ριά, τούτο δε σημαίνει πως μπορεί να χαρακτηριστεί π@π@ρας. Σε όλους έχει συμβεί να μεθύσουμε κάποτε, αυτό δε μας καθιστά αλκοολικούς ή μπεκρήδες. Αλκοολικός είναι ο εξαρτημένος από το αλκοόλ, ο εγκέφαλός του οποίου δε μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αυτό.

Τέλος πάντων, ακούω διάφορα, τα οποία είναι προϊόν παρόρμησης στην καλύτερη, ώρες ώρες πιστεύω πως ο κόσμος έχει τόσα προβλήματα και βιώνει τόση καταπίεση από παντού, που με το που βρίσκει κάποιο υποψήφιο θύμα -ακόμα και αόρατο, όπως στην περίπτωση μας- ξεσπάει πάνω του.

Το κωμικότερο όλων είναι πως γίνονται συγκρίσεις με άλλες χώρες και δεν είναι μόνο τώρα, κάθε φορά που γίνονται επεισόδια, οι παραπομπές στην Θάτσερ δίνουν και παίρνουν, με τους υπογράφοντες να νομίζουν πως ανακάλυψαν την Αμερική.

Στην Αγγλία βέβαια η συντριπτική πλειοψηφία των θεατών ήταν ανέκαθεν φίλαθλοι, στη χώρα μας δεν υπάρχει αυτό το είδος. Υπάρχουν μόνο οπαδοί και χουλιγκάνοι, αν φύγουν κι αυτοί δε θα μείνουν ούτε οι μεροκαματιάρηδες που δουλεύουν στα κυλικεία.

«Να φύγουν, δεν τους έχουμε ανάγκη», θα φωνάξει αγανακτισμένος ο κυρ Μπάμπης την ώρα που παίζει πρέφα στο καφενείο, «ας φύγουν», θα απαντήσω, δεν τους κρατάω εγώ, ούτε είναι δικά μου τα γήπεδα. Εσχάτως μάλιστα, το ποδόσφαιρο κρατικοποιήθηκε κατά το ήμισυ, τα παράπονα στον υπουργό λοιπόν.

Έπειτα είναι και το άλλο που δε μας συμφέρει να το συζητάμε, αφού οι λύση του αναθεματισμού βολεύει τους πάντες. Ένας από τους βασικούς λόγους που συμβαίνουν όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα είναι το κάκιστης ποιότητας θέαμα. Τα παλιά μπασκετικά Άρης-ΠΑΟΚ, συγκαταλέγονται στις κορυφαίες αθλητικές κόντρες του αιώνα, έχω δει αγώνες όπου το πέταλο ήταν μοιρασμένο στη μέση και τις δυο πλευρές χώριζε ένα σκοινί. Κυριολεκτώ όμως, ένα σκοινί και μερικοί χωροφύλακες ενδιάμεσα. Και μιλάμε για αγώνες όπου κρίνονταν τίτλοι, όχι παίξε γέλασε.

Πότε δεν έγινε το παραμικρό όμως και πως να γίνει όταν το θέαμα και η εξέλιξη σου έκοβαν την ανάσα; Έβλεπες ματσάρες, παικταράδες, αναμετρήσεις γιγάντων και να ήθελες να κάνεις επεισόδια, το κεφάλι και η ψυχή γέμιζαν με αυτά που έβλεπες, οπότε δεν περίσσευε χώρος για να σκεφτείς κάτι άλλο.

Το Κυριακάτικο παιγνίδι στη Νέα Σμύρνη ήταν καλό είναι η αλήθεια, είχε ρυθμό και φάσεις, μιλάμε για τον κανόνα όμως και σύμφωνα με αυτόν, τα προσφερόμενο θέαμα στις εγχώριες αθλητικές διοργανώσεις, μαζί με όλα τα συνοδευτικά (διαιτησίες, προκατάληψη, αθλητικός τύπος, εγκαταστάσεις κλπ ), είναι για τα μπάζα.

Ο καθαρός χρόνος ενός ποδοσφαιρικού αγώνα στην Ελλάδα, είναι ζήτημα αν υπερβαίνει τα 55 λεπτά, βλέπεις παιγνίδι Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και χορταίνει το μάτι σου, ακόμα κι αν αντίπαλες είναι δυο μικρομεσαίες ομάδες. Εδώ, κάθε τρεις και λίγο θα έχει διακοπή επειδή ο παίκτης κάνει τον πεθαμένο, θα πέσει ένα μπουκάλι στο κόρνερ και ο διαιτητής θα διακόψει 5 λεπτά για να γίνουν συστάσεις, θα μπουκάρει αγανακτισμένος ο παράγοντας να διαμαρτυρηθεί για ψύλλου πήδημα και πάει λέγοντας.

Με απλά λόγια, το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός ως παραγόμενο θέαμα σε παγκόσμιο επίπεδο, αποτελεί διέξοδο των μαζών και εκτόνωση από την πίεση της καθημερινότητας, γι αυτό και το προϊόν πουλάει σαν τρελό. Στην Ελλάδα πηγαίνεις γήπεδο και φεύγεις με περισσότερα ψυχολογικά προβλήματα απ΄όσα είχες πριν μπεις, γυρίζεις σπίτι φορτωμένος νεύρα, ξεσπάς στη γυναίκα σου, την επόμενη στη δουλειά τσαμουκαλεύσαι με το παραμικρό

Μην απομονώνετε λοιπόν τα κρούσματα βίας κάθε είδους, όλα έχουν σχέση μεταξύ τους, το ένα φέρνει το άλλο. Μακάρι η λύση να ήταν τόσο απλή, σαν τις προτεινόμενες που διαβάζω, του τύπου «να βρεθεί το καλόπαιδο που το έκανε και να τον κλείσουν ισόβια, να του απαγορευτεί η παρουσία στα γήπεδα, να του κάνει αστικό δικαστήριο η ΠΑΕ, ζητώντας του να πληρώσει το πρόστιμο» και άλλα παρόμοια.

Αν ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα, δε θα υπήρχαν καπνιστές λόγω του σοκ από τις εικόνες που δείχνουν τα πακέτα, δε θα υπήρχαν έμποροι ναρκωτικών φοβούμενοι μην τους χώσουν φυλακή, δε θα υπήρχαν τροχαίες παραβάσεις, επειδή όλοι θα σκέφτονταν την ταλαιπωρία που θα υποστούν στην περίπτωση αφαίρεσης του διπλώματος και της ζημιάς στην τσέπη τους.

Δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο και σε καμία στιγμή της ιστορίας, παράδειγμα που η αυστηροποίηση ποινών για κάποιο παράπτωμα, έφερε από μόνη της τη λύση. Αυτά που συμβαίνουν στα γήπεδα, δεν αποτελούν την αιτία, αλλά το αποτέλεσμα πολλών παραμέτρων, μερικές από τις οποίες ανέφερα τηλεγραφικά. Το να επικεντρώνεσαι στο αποτέλεσμα και όχι στην αιτία, είναι σα να τα βάζεις με τη ζυγαριά σου επειδή σε δείχνει χοντρό. Κι όμως, δε μπορεί να φταίει η ζυγαριά, εσύ φταις που έχεις μετατρέψει την κουζίνα σου, σε living room.

MUST READ

Λίγη ντροπή τουλάχιστον, Μποντιρόγκα…

Καλά είναι τα μέτρα αλά Θάτσερ, δεν αντιλέγω, εκεί όμως είχαν τα πάντα και απέμενε να λύσουν ένα πρόβλημα που τους χαλούσε όλα τα υπόλοιπα. Στην περίπτωσή μας δεν έχουμε τίποτα και αντί να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε κάτι της προκοπής, καταπιανόμαστε με τα βολικά για να κρύψουμε αυτά που δεν έχουμε το θάρρος να κοιτάξουμε και τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε…

Γράψτε το σχόλιο σας