Περισσότεροι στην ομάδα ήξεραν τον Κόλκα, παρά τον Μίχελ

Λευτέρης Δούκας 14.11.2018-21:45

Έτσι και εμφανιστούν ταυτόχρονα στο προπονητικό ο Μίχελ και ο Κόλκας, τον δεύτερο θα τον χαιρετήσουν οι περισσότεροι. Τον Μίχελ τον γνωρίζουν εξ όψεως, επειδή βλέπουν τις φωτό του στα ΜΜΕ, δεν είχε καμία απολύτως ψυχική και ουσιαστική επαφή με την ομάδα.

Το κείμενο που θα διαβάσετε παρακάτω, γράφτηκε στις 10 Σεπτεμβρίου και παρέμεινε αποθηκευμένο στον υπολογιστή μου, με αυτήν την ημερομηνία. Συμβαίνει συχνά να ετοιμάζεις ένα κείμενο, να συμβαίνει κάτι έκτακτο-σοβαρότερο και να κρατάς το αρχικό κάβα. Κάπως έτσι έγινε και με αυτό, ο Σεπτέμβριος ειδικά ήταν μήνας που οι μηχανές δούλευαν στο φουλ και συνεχίζουν μέχρι σήμερα.

Αυτές τις ημέρες όμως, αφορά την επικαιρότητα, οπότε αναγκαστικά το ξεθάβω, και το μόνο που αλλάζω είναι ο τίτλος, όπου το «ξέρουν» έγινε «ήξεραν». Όλα τα υπόλοιπα, μένουν αυτούσια:

Είθισται όταν σκάει ένα δημοσίευμα που είτε είναι ανακριβές, είτε δεν συμφέρει σε μια εταιρία ή οργανισμό, να διαψεύδεται. Δεν είναι υποχρεωτικό αυτό, υπάρχουν ρεπορτάζ επιστημονικής φαντασίας που περνάνε στο ντούκου, για τον απλούστατο λόγο πως ειδικά στο διαδικτυακό τοπίο οι σελίδες είναι αμέτρητες και αν κάθε ΠΑΕ έπρεπε να ασχολείται με το κάθε τι, θα προσλάμβανε υποχρεωτικά εκατοντάδες στα γραφεία τύπου, για να προλαβαίνουν τις διαψεύσεις..

Σήμερα θα το πάμε ανάποδα, αφού πρόσφατα και με αφορμή την έλευση του Μάριο Μπράνκο στον ΠΑΟΚ, γράφτηκε κάπου πως ο ερχομός του Πορτογάλου σηματοδοτεί την απομάκρυνση του Λούμπος Μίχελ. Η ΠΑΕ το διέψευσε βέβαια, με τη σειρά μου όμως θα διαψεύσω την ΠΑΕ.

Στ΄ αλήθεια σας το λέω, δεν γνωρίζω την πηγή του δημοσιεύματος, το πήρα χαμπάρι μόλις διάβασα τη διάψευση.

Δε γνωρίζω λοιπόν αν αφορούσε την απόλυση του Σλοβάκου, ή την αντικατάστασή του από τον Μπράνκο.

Το πρώτο δε μας αφορά, μπορεί ο Ιβάν να κρατήσει το Μίχελ για να ποτίζει το γκαζόν της Τούμπας ή να αγοράζει τα απορρυπαντικά για τα πλυντήρια. Ούτως ή άλλως, δεν έκανε κάτι ιδιαίτερο, όσο παρίστανε τον αθλητικό διευθυντή στον ΠΑΟΚ, απλώς διατηρούσε έναν τίτλο προσφώνησης…

Ο Μπράνκο βέβαια ανακοινώθηκε ως διευθυντής ανάπτυξης ποδοσφαιρικού τμήματος και όχι ως τεχνικός διευθυντής, μήπως και ο Μίχελ όμως όταν είχε πρωτοεμφανιστεί, παρουσιάστηκε ως αυτό που έγινε αμέσως μετά και για το οποίο είχε έρθει;

Ως στελέχος με αντικείμενο με τις διεθνείς σχέσεις του ΠΑΟΚ και κάθε τι που αφορά τα νταραβέρια με UEFA και την FIFA, τον είχαν πλασάρει στην αρχή και θυμάμαι τι είχα ακούσει όταν στο ιντερνετικό ραδόφωνο που έκανα τότε, όταν είπα πως έρχεται στη θέση του Άρνεσεν.

Ορισμένα πράγματα κάνουν μπαμ άλλωστε, αν είσαι Μπάγερν και Ρεάλ ή Παναθηναϊκός στο μπάσκετ, εννοείται πως θα χρυσοπληρώσεις ένα στέλεχος για τις διεθνείς σχέσεις. Ομάδα όμως με ταβάνι τους 32 του Γιουρόπα, που ακούστηκε; Σα να προσλαμβάνει υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων ένα περίπτερο, για να ρωτάει τους πελάτες αν έμειναν ικανοποιημένοι από την εξυπηρέτηση.

Το κοινό έχει αυτή τη συνήθεια, να πιστεύει αυτό που θέλει εκ των προτέρων να πιστέψει κι αν παρεμβάλεις κάτι ανάμεσα στα θέλω της σκέψης του, θα γίνει έξαλλος.

Υπήρχε κόσμος λοιπόν που αδιαφορούσε για το προφανές κατάντημα του ΠΑΟΚ της εποχής Άρνεσεν που με μπάτζετ 20εκ -το δεύτερο στην κατηγορία- κόντευε να μείνει εκτός πλέι οφ και σου απαντούσε «πως μιλάς έτσι για ολόκληρο Άρνεσεν, που ήταν σε κοτζάμ Τσέλσι!».

Αντί να κρίνει το έργο του στον ΠΑΟΚ, μιλούσε για το παρελθόν. Μέχρι και σήμερα υπάρχουν κάποιοι αφελείς, που πανηγυρίζουν για κάποια χρήματα που εισέπραξε ο ΠΑΟΚ από μεταπωλήσεις, παραβλέποντας πως δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής για δείγμα, που να απέκτησε υπεραξία στον ΠΑΟΚ του Δανού. Για αθλητικό διευθυντή τον χρυσοπλήρωνε ο Σαββίδης, όχι για οικονομολόγο.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τον Μίχελ, διαβάζεις κωμικά επιχειρήματα του τύπου «δυο κύπελλα πήραμε στη θητεία του, άρα είναι πετυχημένος».

Στον πρωταθλητή ΠΑΟΚ του 85 έπαιζε κι ένας Μπάμπης Σπανοσωτηρόπουλος, καλό παιδί, αγνή ψυχή, δεν ήταν για ποδόσφαιρο όμως. Πετυχημένος πάντως με αυτήν τη λογική αφού πήρε πρωτάθλημα και αποτυχημένος ο Μαγκντί, ο Πάμπλο Γκαρσία, ή ο Κοντρέρας, που δεν πήραν.

Εκείνο που έχει αξία και κρίνεται λοιπόν, δεν είναι η παρουσία αλλά η συμμετοχή του καθενός σε κάθε επιτυχία, ο Μίχελ συγκεκριμένα, πέρα από τις δυο πρώτες μεταγραφές το 2016, του Μάτος και του Σακχόφ που ήταν άκρως πετυχημένες, δεν έχει να επιδείξει κάτι άλλο. Κι αυτούς πάντως, τους έφερε από σπόντα αφού πρώην ομάδα του πήγαινε για διάλυση και είχε συνεργαστεί μαζί τους, από κει και πέρα, το απόλυτο μηδέν.

Εκείνο το καλοκαίρι, όλες οι υπόλοιπες μεταγραφές ήταν του Ίβιτς, με εξαίρεση τον Βαρέλα.

Ο Μίχελ τον βρήκε, σε μια σύσκεψη με τον Ιβάν όμως είχε πει πως δεν άξιζε τα λεφτά που ζητούσε η ομάδα του και τελικά αγοράστηκε, επειδή ο τελευταίος έβλεπε να καθυστερούν οι μεταγραφές.

Αυτό ήταν και το μεγάλο πρόβλημα που είχε ως αφετηρία την ανικανότητα του Σλοβάκου, αντί να εντοπίσει έγκαιρα τους στόχους και να χτυπήσει, όλο έψαχνε και πάλι έψαχνε χωρίς ποτέ να αποφασίζει.

Το ίδιο καλοκαίρι ο ΠΑΟΚ ξέμεινε με σέντερ φορ τον Κλαους, την επόμενη μεταγραφική περίοδο, ήρθε ο Πρίγιο με υπόδειξη Ίβιτς, ο Μίχελ επί έξι μήνες πετούσε αετό και στο τέλος με την πίεση του χρόνου, παζάρευε κάτι Σωτηρίου από την Κύπρο και Ανσαριφάρντ.

Την επόμενη σεζόν, καλοκαίρι του 2017, έπεσε το γέλιο της αρκούδας με το θέμα του προπονητή, ο Μίχελ πρότεινε τον Λουτσέσκου, όχι επειδή είχε διακρίνει κάτι καλό, αλλά για να πουλήσει εκδούλευση στο μπαμπά- Μιρτσέα. Κάποιοι από την ΠΑΕ ήταν υπέρ της επιλογής Ουζουνίδη, ο Βούκιτς πρότεινε Στανόγεβιτς, η πλάκα είναι όμως πως ο Σλοβάκος ενώ δεν είχε προσωπική άποψη για κανέναν, έλεγε τα καλύτερα για όλους!!!.

Ναι στον Λουτσέσκου, ναι στον Ουζουνίδη, ναι και στον Στανόγεβιτς κι αν έπεφτε και το όνομα του Αλέφαντου, θα μιλούσε κολακευτικά και γι αυτόν.

Βασικός του στόχος να τα έχει καλά με όλους, δεν αναλάμβανε καμμία απολύτως πρωτοβουλία και κυρίως δεν έλεγε ποτέ όχι σε κανέναν και για κανέναν!

Ο Σαββίδης είναι δύσκολος άνθρωπος στις συνεργασίες του, θέλει να έχει άποψη για όλα, η αλήθεια να λέγεται. Ειδικά σε θέματα προπονητών θέλει να έχει τον τελευταίο λόγο, αυτό συμβαίνει πάντως επειδή ουδείς από τους τεχνικούς διευθυντές, κέρδισε την εμπιστοσύνη του.

Ας έλεγε ο Μίχελ πχ «θεωρώ πως με Στανόγεβιτς θα τραβάμε τα βυζιά μας στο τέλος, ψηφίζω Λουτσέσκου, δικό σου πάντως είναι το μαγαζί Ιβάν, κάνε ότι σε φωτίσει ο Θεός» και θα σας έλεγα αν δεν είχε υπογράψει ήδη κλειστό συμβόλαιο, εφ όρου ζωής.

Ούτε τον Ρουμάνο πίστευε στην πραγματικότητα όμως γι αυτό και δεν επέμεινε, όσο για τον Στανόγεβιτς, είχε τη φοβία μήπως βγει τελικά και του φάει τη θέση ο Βούκιτς.

Το πόστο του τεχνικού διευθυντή είναι πόστο πρωτοβουλιών, παριστάνοντας την παγοκολόνα και παίζοντας το pr, ο ρόλος σου είναι θνησιγενής…

Και δεν είναι μόνο αυτό, ενώ ως τεχνικός διευθυντής πρέπει να ξοδεύει τον περισσότερο χρόνο δίπλα στην ομάδα, ο Σλοβάκος μοιάζει με υπάλληλο γραφείου.

Κι ως υπάλληλος γραφείου πάλι, κανείς δεν καταλάβαινε τι δουλειά έκανε, παίκτες δεν έβρισκε, παίκτες δεν πουλούσε.

Έτσι και εμφανιστούν ταυτόχρονα στο προπονητικό ο Μίχελ και ο Κόλκας, τον δεύτερο θα τον χαιρετήσουν οι περισσότεροι «γεια σου ρε Σταύρο τι κάνεις, σε άκουσα χθες στην εκπομπή, ωραία τα είπες κλπ». Τον Μίχελ τον γνωρίζουν εξ όψεως, επειδή βλέπουν τις φωτό του στα ΜΜΕ, δεν έχει καμμία απολύτως ψυχική και ουσιαστική επαφή με την ομάδα. Και μιλάμε για τον προϊστάμενο του αγωνιστικού τμήματος, τον γενικό δερβέναγα των αποδυτηρίων.

Μικρή σημασία έχει λοιπόν αν ο Μίχελ κουνήσει μαντηλάκι ή παραμείνει ως διακοσμητικό στοιχείο, η μέχρι τώρα παρουσία του άλλωστε δε σηματοδοτούσε κάτι διαφορετικό. Είτε υπήρχε είτε όχι, ήταν ένα και το αυτό, σε περίπτωση αποχώρησης, μόνο από το λογιστήριο θα το πάρουν χαμπάρι.

Για να πούμε και την αλήθεια, δεν είναι κακός άνθρωπος ο Σλοβάκος, ούτε σνομπ και παρτάκιας σαν τον προκάτοχό του, ούτε περίεργος, σαν τον ΓΧ.

Η παρουσία του έστω και ως διακοσμητικό στοιχείο δε θα προσέφερε κάτι, δε θα έβλαπτε όμως την ομάδα.

Το μόνο αρνητικό με την περίπτωσή του, πέραν της απραξίας του, είναι πως υιοθέτησε τάχιστα τις Ελληνικές συνήθειες, δίνοντας ραπόρτο στους δημοσιογράφους, νομίζοντας αφελώς πως αυτοί θα τον κρατήσουν στη θέση του, γράφοντας πόσο καλός είναι, ή αποσιωπώντας την ανυπαρξία του.

Λες και ο Σαββίδης ή η Γκοντζάρεβα, δε βλέπουν, δεν ακούν, δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει δίπλα τους και αξιολογούν τον καθένα, βάσει των γραφόμενων σε ιστοσελίδες κι εφημερίδες.

Η πλάκα είναι πως δεν είχε άποψη με ποιους μιλάει, όποιος του τηλεφωνούσε, γινόταν ο χορηγός του σε ειδήσεις.

Όταν είχε συναντηθεί με τον Ίβιτς στην προσπάθειά του και καλά να τον κρατήσει, ενώ ο Ιβάν τον είχε ήδη καθαρισμένο, ένας καράβλαχος ρεπόρτερ είχε το ραντεβού σε live streaming «συνεχίζεται η συνάντηση-ακόμα τα λένε Μίχελ-Ίβιτς», μέχρι που κάποια στιγμή έγραψε «μόλις ολοκληρώθηκε το ραντεβού».

Μιλάμε για καράβλαχο-δημοσιογρκάφιτυ που ο Ίβιτς δεν ήθελε να βλέπει ούτε ζωγραφιστό, οπότε σε μια συνάντηση δυο ανδρών, ήταν ξεκάθαρο ποιος έδινε ραπόρτο.

Μιλάμε για τόσο βλάκες (πομπό και δέκτη) που ούτε τα προσχήματα δε μπόρεσαν να κρατήσουν, αμφότεροι καρφώθηκαν.

Ο τύπος που δε μπορούσε να κάνει σκάουτνιγκ δημοσιογράφων λοιπόν, θα τα κατάφερνε σε σκάουτνιγκ ποδοσφαιριστών;

Όσο γρήγορα έμαθε να δίνει χαρτί και καλαμάρι της πληροφορίες λοιπόν, τόσο γρήγορα ξέχασε κάτι ακόμα πιο σημαντικό, που γνωρίζουν άπαντες στα γραφεία της ΠΑΕ.

Πως ο Ιβάν, ακόμα κι αν η βάση του είναι μακριά, ενημερώνεται άμεσα για το κάθε τι που γράφεται στον τύπο για κάθε στέλεχος της ΠΑΕ κι είναι πιο επιεικής αν μάθει πως ένας εργαζόμενος αργεί να πάει στο γραφείο του, παρά όταν διαπιστώσει προσωπική στρατηγική, σε βάρος των συμφερόντων της ομάδας.