Αντί για προπονητές, να μιλήσουμε για τους προϊσταμένους;

Η προπονητοκουβέντα έχει βαρέσει κόκκινο στον ΠΑΟΚ, διαδικτυακά εννοείται. Συνηθισμένοι είμαστε, με εξαίρεση το διάλειμμα ενός έτους με τον Λουτσέσκου, τέτοιες συζητήσεις κοντεύουν να γίνουν θεσμός.

«Το μπούλο ο άμπαλος, ούτε για χωριό δεν κάνει, άλλαξε σύστημα ρεεεεε, μα γιατί έχει καλό βιογραφικό, είναι νέος, φιλόδοξος, αρρενωπός, με θεληματικό πηγούνι» κλπ κλπ.

Το θέμα ξεπερνά την καθεαυτή αποχώρηση του Ρουμάνου, αν όχι φέτος και με τον τρόπο που έγινε, θα συνέβαινε του χρόνου. Ή μετά από δυο χρόνια, αργά ή γρήγορα πάντως θα το βρίσκαμε μπροστά μας.

Ναι μεν δε θα ερχόμασταν αντιμέτωποι με το ξαφνικό της αποχώρησης και τις συνέπειες της για την επόμενη μέρα, τις ίδιες δυσκολίες όμως μετάβασης στη νέα εποχή, θα καλούμασταν να ξεπεράσουμε και τότε.

Συμβαίνει με κάθε προπονητή που αφήνει το στίγμα του και δημιουργεί κάτι δικό του, αναγνωρίσιμο και με χαρακτήρα.

Η προηγούμενη φορά ήταν με την ομάδα του Σάντος που και χωρίς να κατακτήσει τίτλους, είχε παρουσιάσει ένα σύνολο που μέχρι πρόσφατα αποτελούσε σημείο αναφοράς. Ο Πορτογάλος άλλωστε με διοίκηση πρωτοδικείου ήταν και 10εκ συνολικό μπάτζετ, όσα δόθηκαν φέτος για τρεις μεταγραφές….

Από τότε, πέρασε μια δεκαετία με την κατάσταση στον πάγκο μας να θυμίζει το «φύγε συ-έλα συ» του αείμνηστου Βλάση Μπονάτσου.

Αν θέλουμε να δούμε την ουσία του προβλήματος πέρα από τις επιδερμικές προσεγγίσεις καφενειακού επιπέδου που συνηθίζουμε, θα παρατηρήσουμε το εξής:

Οι προπονητές που έχει αλλάξει ο ΠΑΟΚ, είναι ισάριθμοι με τους τεχνικούς διευθυντές.

Δώνης, Στέφενς, Αναστασιάδης, Τούντορ, Ίβιτς, Λουτσέσκου, Φερέιρα από τη μια, Βρύζας, Τσιστιακόφ -έστω και με άλλη ιδιότητα, ο ρόλος του ήταν και αυτός-, ΓΧ, πάλι Βρύζας, Άρνεσεν, Μίχελ, Μπράνκο από την άλλη.

Σε περίπτωση που αποχωρήσει κι ο τελευταίος κατά πως φαίνεται, οι Τ/Δ θα πάρουν κεφάλι στο σκορ.

Ο τεχνικός διευθυντής είναι ο προϊστάμενος του αγωνιστικού τμήματος άρα και του προπονητή, βαδίζουμε σε λάθος δρόμο λοιπόν όταν αναλωνόμαστε σε θέματα που αφορούν τον προπονητή, χωρίς να βλέπουμε το δάσος.

Με έναν κανονικό τεχνικό διευθυντή θα είχαμε βρει περισσότερους καλούς προπονητές και σίγουρα λιγότερους αριθμητικά, απ΄όσους τελικά επιλέξαμε. Άρα θα ήμασταν πιο κατασταλαγμένοι, με λιγότερες αναμπουμπούλες και περισσότερες επιτυχίες.

Όταν σύμφωνα με τη στατιστική για κάθε έναν προπονητή που έρχεται και φεύγει, ακολουθεί κι ένας τεχνικός διευθυντής, είναι ξεκάθαρο πως η ουσία του προβλήματος δεν είναι αυτό που τελικά μας αρέσει να συζητάμε.

Με εξαίρεση τον Φερέιρα και τον Τούντορ μάλιστα, κανένας από τους προπονητές που ήρθαν δεν ήταν επιλογή Τ/Δ. Και πως να γίνει αυτό, όταν οι τελευταίοι δε στέριωσαν ποτέ και σε μόνιμη βάση, ήμασταν βραχυκυκλωμένοι σε κάθε ενδεχόμενη αναποδιά, που δεν είναι ασυνήθιστη στο ποδοσφαιρικό περιβάλλον.

Οπότε μη μας φαίνεται περίεργο, που η προπονητολογία δε σταματά ποτέ.

Από το Α θα ξεκινήσουμε για να φτάσουμε στο Ω, εμείς επικεντρωνόμαστε στο τέλος και δεν κοιτάμε την αφετηρία.

Το «φτου κι απ΄την αρχή» που μονολογούμε κάθε φορά που έρχεται νέος προπονητής, θα έπρεπε να το λέμε όποτε ανακοινώνεται ο αντικαταστάτης του τεχνικού διευθυντή, θέση που θεωρούμε αναλώσιμη, αλλά είναι η πιο επιτελική.

Όσο σημαντικό είναι το αξίωμα του πρόεδρου για τη διοίκηση μιας εταιρίας, το ίδιο είναι και το πόστο του τεχνικού διευθυντή για το αγωνιστικό τμήμα.

Κι εμείς, δεν ασχολούμαστε με τον πρόεδρο, αλλά τα μέλη του ΔΣ.

Μέχρι την προ Λουτσέσκου εποχή, θεωρούσα πως κανένας προπονητής από αυτούς που ήλθαν, είδαν και απήλθαν, δεν άξιζε να μείνει περισσότερο.

Το ίδιο ακριβώς πιστεύω και για τους Τ/Δ, το χειρότερο μάλιστα είναι πως με εξαίρεση τον Άρνεσεν που στην πράξη αποδείχτηκε περισσότερο μάνατζερ ποδοσφαιριστών -με το ρόλο του αθλητικού διευθυντή ως πρόσχημα-, όπως και τον Μπράνκο που όμως δεν ανταποκρίθηκε, οι υπόλοιποι δεν ήταν απλά τραγικοί αλλά εξ΄αρχής δεν είχαν σχέση με το πόστο!!!

Με εξαίρεση ίσως τον Βρύζα που είχε έστω και σύντομη προϋπηρεσία και πολλά υποσχόμενη μάλιστα, απλώς κάπου στην πορεία μπέρδεψε τους ρόλους, με τις φιλοδοξίες και τις δυνατότητές του, κανένας άλλος δεν είχε ξεκάθαρη προϋπηρεσία σε αυτό το αντικείμενο.

Είναι φανερό λοιπόν πως η συγκεκριμένη θέση δεν αξιολογείται επαρκώς.

MUST READ

Η σιγουριά από το πρώτο λεπτό, η ομιλία στα πέναλτι, η αγωνία του Μαρινάκη και η Μίλαν που προτιμούσαν οι ερυθρόλευκοι

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, καλύπτεται από στελέχη που έχουν διεκπεραιωτικό ρόλο για το φαίνεσθαι και όχι για το είναι, και το μόνο που καταφέρνουμε τελικά, είναι να παραμένουμε εγκλωβισμένοι στον ίδιο φαύλο κύκλο…

Γράψτε το σχόλιο σας