Ο Αρης το νέο θύμα του ποδοσφαιρικού παραλογισμού

Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος 05.11.2018-23:49

Η εκπαραθύρωση του «καθηγητή» Πάκο Ερέρα από τους κιτρινόμαυρους της Θεσσαλονίκης επιβεβαιώνει τη νοσηρή ποδοσφαιρική νοοτροπία της χώρας.

Παρελθόν αποτελεί από το μεσημέρι της Δευτέρας ο Πάκο Ερέρα από τον Αρη. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ του οι διοικούντες τους κιτρινόμαυρους καταλογίζουν στον Ισπανό προπονητή ότι «έχασε» τα αποδυτήρια, ενώ παράλληλα όπως ήταν αναμενόμενο του χρεώνουν και κάποιες λανθασμένες αποφάσεις στο στήσιμο της ομάδας στα τελευταία ματς που συνοδεύτηκαν από ήττες.

Δεν πέφτει και κανείς απ’ τα σύννεφα. Ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη, όπου η γκρίνια είχε αρχίσει μετά τα πρώτα στραβά αποτελέσματα. Ακόμη και αν ο Αρης παρουσίασε μια ομάδα που είχε διάθεση, σχέδιο και έμπνευση για ποιοτικό και σύγχρονο ποδόσφαιρο, αυτό που μετράει στα μάτια του οπαδού είναι το αποτέλεσμα.

Και εν τέλει, ο Αρης έχοντας ηττηθεί από τους τρεις διεκδικητές του τίτλου (ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό εντός έδρας και ΑΕΚ εκτός έδρας), αλλά και από τον Πανιώνιο αποφασίζει να αλλάξει την κατάσταση αλλάζοντας προπονητή και όλο το επιτελείο του.

Προφανώς στον Αρη θεωρούν ότι η ομάδα μπορούσε και έπρεπε να πάρει θετικά αποτελέσματα στα ντέρμπι. Τι κι αν ο Αρης απουσίαζε από τα μεγάλα σαλόνια τα τελευταία τέσσερα χρόνια; Τι κι αν το ρόστερ των αντιπάλων του ήταν γεμάτο λύσεις σε όλες τις θέσεις και για όλες τις ανάγκες; Τι κι αν ο Αρης σε κάποια από αυτά τα ματς δημιούργησε ευκαιρίες, κατέθεσε ποδοσφαιρικές ιδέες και παρουσίασε θέαμα; Το αποτέλεσμα μετράει.

Χρόνος δεν υπάρχει, ούτε για δείγμα, ούτε καν για μια ομάδα σαν τον Αρη, που δεν έχει κατακτήσει τίτλο κοντά τέσσερις δεκαετίες τώρα.

Και τελικά για αυτό καταλήγει να επικρατεί στα ελληνικά γήπεδα αυτό το κάτι σαν ποδόσφαιρο σε μισοάδεια γήπεδα.

Ο Αρης είναι απλά το πιο πρόσφατο σύμπτωμα αυτής της αρρώστιας που τρώει τα σωθικά του ποδοσφαίρου μας. Αντίστοιχες ιστορίες έχουν βιώσει όλες οι ομάδες. Ακόμη και οι μικρομεσαίες που κάποια στιγμή κάνουν τις υπερβάσεις τους, προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο, κάτι ξεχωριστό, ένα νέο χρώμα, τελικά καταλήγουν να παίζουν μεταξύ συγγενών και φίλων.

Από τον Αθηναϊκό και τον Ιωνικό της δεκαετίας του ‘90 που έφτασαν να παίζουν ακόμη και ευρωπαϊκά ματς, ως τα πιο πρόσφατα παραδείγματα της Ξάνθης, του Αστέρα Τρίπολης, του ΠΑΣ Γιάννινα και του Ατρομήτου. Ομάδες που γράφουν ιστορία, αλλά παραμένουν δέσμιες μιας νοοτροπίας που δεν τους αφήνει να περάσουν στην επόμενη… πίστα.

Ο Αρης έχει ακόμη την ευκαιρία του. Ακόμη κι αν οι διοικούντες αποφάσισαν να αλλάξουν προπονητή. Δεν αποκλείεται ο επόμενος να εκμεταλλευτεί ακόμη καλύτερα το υπάρχον υλικό. Ωστόσο τα αντανακλαστικά δείχνουν ότι θα παραμείνει δέσμιος της μεγαλομανίας που στηρίζεται μόνο στην ιστορία και στο μέγεθος της οπαδικής βάσης του συλλόγου.

Κανείς δε λέει ότι ο Αρης είναι «μικρή» ομάδα. Αυτό που λέει η πραγματικότητα είναι ότι ο Αρης επέστρεψε στα μεγάλα σαλόνια μετά από πολυετή απουσία. Αυτό σημαίνει ότι η ομάδα που παρουσιάζει είναι εντελώς καινούρια με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται. Δεν έχει το δέσιμο, που έχουν άλλες ομάδες της κατηγορίας, δεν έχει την ποιότητα που έχουν ομάδες με μεγαλύτερο μπάτζετ, δεν μπορεί να έχει 100% επιτυχία στις επιλογές των παικτών της, δεν, δεν, δεν.

Αλλά είπαμε, όλα αυτά δεν μετράνε. Αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Και δυστυχώς, στον Αρη με την αλλαγή προπονητή μπαίνουν σε έναν μονόδρομο. Τα ντέρμπι τελείωσαν, οπότε ο επόμενος προπονητής θα έχει πιο εύκολα ματς. Αν όμως, αρχίσουν να στραβώνουν και κάποια εξ αυτών;