Χρόνια πολλά to10, κράτησα για φινάλε το τέλειο ρεφρέν

Πριν από καιρό μιλούσα με κάτι παλιόφιλους, με τους οποίους κάποια χρόνια πριν, ζήσαμε το ωραιότερο καλοκαίρι της ζωής μας. Κάπου 15 αλητάμπουρες, στήσαμε σκηνές έξω από κάμπνιγκ της Χαλκιδικής και περάσαμε ζωή χαρισάμενη. Δεν έπαιζε μια στο παντελόνι εννοείται και κάθε πρωί επισκεπτόμασταν τα μίνι μάρκετ της περιοχής ανά τριάδες για να μη μας πάρουν χαμπάρι.

Βάζαμε στις τσέπες μερικές κονσέρβες, εκτός από μια που κρατούσαμε στο χέρι την οποία και πληρώναμε στο ταμείο, μαζί με μια εφημερίδα για να μάθουμε τα νέα του ΠΑΟΚ. Αφού τη διαβάζαμε την κάναμε τραπεζομάντηλο για το βασιλικό γεύμα, που είχε και επιδόρπιο εννοείται. Μόλις έπεφτε το σκοτάδι κάναμε εφόδους στα μανάβικα της περιοχής και απαλλοτριώναμε φρούτα, ήταν εποχές που η Χαλκιδική δεν είχε αναπτυχθεί τουριστικά όσο σήμερα και οι επαγγελματίες της περιοχής άφηναν την πραμάτεια τους, έξω από τα μαγαζιά.

Βενζίνη στις μηχανές βάζαμε με τη μέθοδο της πηδηχτικής, οι αντλίες δεν κλείδωναν και πηδούσαμε πάνω στο λάστιχο, μέχρι να βγάλει όσο υπόλοιπο είχε απομείνει. Μερικές επισκέψεις ήταν αρκετές, για να φουλάρουμε.

Πάνω στην κουβέντα και στις θύμησες, ένας από την παρέα είπε τη μαγική λέξη, που έκρυβε όλη την μαγεία της νοσταλγίας:
Ανεμελιά…

Αυτή ήταν η ουσία, ο άνθρωπος μεγαλώνει, δημιουργεί τη δική του οικογένεια, βγάζει χρήματα γίνεται κυρίαρχος του εαυτού του, αποκτά εμπειρίες κι όμως, ενώ έχει περισσότερα, θυμάται τόσο έντονα εποχές που δεν είχε σχεδόν τίποτα και θα έδινε τα πάντα να τις ξαναζήσει έστω και για λίγο.

Μπορεί να μην είχε τίποτα, είχε όμως την ανεμελιά, αυτό το πολύτιμο αγαθό, που δεν αγοράζεται και δεν αναπληρώνεται από όλες τις υλικές απολαύσεις του κόσμου….

Ο χώρος των ΜΜΕ δεν είναι φαινομενικά τόσο σκληρός επαγγελματικά όσο οι υπόλοιποι, δεν είναι οικοδομή που δουλεύεις κάτω από το λιοπύρι και τη βροχή, ούτε συνεργείο αυτοκινήτων που κάθε βράδυ τρίβεσαι για να καθαρίσεις τα χέρια σου από τα λάδια.

Έχει κι αυτός τις δυσκολίες του όμως, δεν έχει ωράρια, ούτε αργίες και Σαββατοκύριακα, μια αβλεψία μπορεί να σε εκθέσει ανεπανόρθωτα, είναι αδυσώπητα αγχώδης και ανταγωνιστικός. Δεν είναι τυχαίο πως ο κλάδος των δημοσιογράφων είναι πρώτος σε θνησιμότητα από καρκίνο και καρδιά.

Όσο περνάνε τα χρόνια μάλιστα και τα ΜΜΕ εξελίσσονται σε ΜΜΔιαπλοκής, ΜΜΠροπαγάνδας, ΜΜΕξυπηρέτησης συμφερόντων κλπ, οι μάχες στον εσωτερικό κόσμο του καθενός διογκώνονται, το «να μη χάσω την είδηση, να μη γράψω λάθος την είδηση», έχει αντικατασταθεί από το «αυτό που θα γράψω, θα αρέσει στον εργοδότη μου, συνάδει με τη γραμμή του μέσου; Αν δεν αρέσει, λες να καταλήξω τρόφιμος του ΟΑΕΔ;»

Μη σας τα πολυλογώ, εδώ στο to10 έχω βρει τη χαρά μου, δεν ξέρω πως είπα εκείνο το αυθόρμητο «ναι» στον Νοικοκύρη ένα χρόνο πριν, σε μια φάση που ήμουν συνειδητά αποστασιοποιημένος από τα τοπικά ΜΜΕ που συνήθως κυκλοφορούσα. Δεν ήξερα κανέναν από το site, ούτε αυτοί εμένα, ίσως ήταν θέμα ενστίκτου και δε ζήτησα καν χρόνο να το σκεφτώ. Αυτά τα κάνουν οι γυναίκες όταν θέλουν να το παίξουν δύσκολες, σα να μου έκανε ένα περίεργο κλικ όταν το άκουσα και δεν το σκέφτηκα ούτε δευτερόλεπτο, άσχετα αν όπως είχα εξηγήσει στο Γιώργο, ο χρόνος μου ήταν περιορισμένος.

Όχι μόνο δεν το μετάνιωσα, όχι μόνο δεν γράφω για να είμαι τυπικά καλυμμένος έναντι των υποχρεώσεων μου, αλλά γουστάρω παράφορα, βιώνοντας έναν πρωτοφανή δημοσιογραφικό παλιμπαιδισμό, όπως όταν ξεκινούσα κάποτε, όπου στην κυριολεξία με ξεκρέμασαν από ένα κάγκελο της 4 και μου έδωσαν μικρόφωνο για να μιλάω.

Εδώ στο to10 μάλιστα, βρήκα την ευκαιρία απευθυνόμενος σε καινούργιο κοινό, να αναδείξω μια διαφορετική πλευρά της Θεσσαλονίκης, που δεν είναι η μίζερη πόλη, που όπως έχει περάσει προς τα έξω, της φταίει δογματικά η Αθήνα..Κάτι που ίσως δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα, δεν είναι όμως η πραγματικότητα.

Όταν από την άλλη ήταν επιβεβλημένο να τα χώσω πω στην Αθήνα, να το κάνω όπως πρέπει, για να την ακούσουν κι οι Αθηναίζοι για τα καλά.

Δε σας κρύβω πως με ενοχλούσε όταν ένα μεγάλο κομμάτι είχε ταυτίσει την πόλη μου και ειδικά τον ΠΑΟΚ με τον Γιώργο Μίνο, δε μου καθόταν καλά όταν διάβαζα «ΠΑΟΚ ε; Κατάλαβα, Γιώργος Μίνος…».

Ντάξει δεν είπε κάποιος πως ο Γιώργαρος είναι ο Ισοκράτης, αν είναι όμως να τον συνδέουμε με τον ΠΑΟΚ επειδή έτσι βολεύει, γιατί να μην ταυτίσουμε και τον Ολυμπιακό με τον πουρουπουπού;

Με την ευκαιρία, ο Μίνος είναι κι αρσενικός, έξω καρδιά και καθαρό παιδί, πάω στοίχημα πως αν όλοι εσείς βλέπατε κάπου έξω τον Μίνο και τον πουρουπουπού, όλοι στον πρώτο θα πηγαίνατε να πιείτε παρέα ένα ποτήρι.

Κάποια πράγματα για το to10 είχα γράψει όταν συμπλήρωσε 6 μήνες ζωής, όπου και ανέφερα μεταξύ άλλων πως δεν ήμουν αναγνώστης του. Παρενθετικά, αυτό αποτυπώνει και τα περί ελευθερίας που έλεγα προηγουμένως, δεν ήταν και τόσο κολακευτικό για τη σελίδα και ουδείς εργοδότης θα ήθελε να το διαβάζει, πόσο δε από υφιστάμενό του.

Τι να έκανα όμως, να έλεγα ψέματα ή να έκανα τον καραγκιόζη πως «το to10, άλλαξε τα δεδομένα στην ενημέρωση, σας ενημερώνει έγκυρα, έγκαιρα και παρόμοιες π@π@ριές;».

Όπως και να ΄χει, ο λόγος που δεν ήμουν επισκέπτης του δεν ήταν η γραμμή του, αν ήταν αυτό το θέμα θα με ενοχλούσε κυρίως ως στέλεχος και όχι ως αναγνώστη.

Αφήστε που είτε το πιστεύετε είτε όχι, η οπαδική απόχρωση ενός ΜΜΕ είναι το τελευταίο που με απασχολεί, μερικά 24ωρα πριν και σε ανύποπτο κείμενο, παραδέχτηκα πως μεγάλωσα διαβάζοντας «Φίλαθλο» και όχι ντόπιες φυλλάδες..

Στην πορεία το to10 με κέρδισε και ως αναγνώστη, ίσως γιατί βρήκα μέσα στο site τον ίδιο μου τον εαυτό και μάλλον γι αυτό κόλλησα τελικά κι έσβησα κεράκι.

Το to10 έχει νεύρο, έχει στίγμα, έχει ταυτότητα. Μου αρέσει κάθε τι που διαθέτει αναγνωρίσιμο στυλ, αν σου δώσουν ένα άρθρο του και σε ρωτήσουν «που μπορεί να γράφτηκε αυτό;» θα το πιστώσεις μόνο εδώ.

Υπάρχουν ιστοσελίδες που αν κάνεις παρόμοιο τεστ, άλλος θα λέει πως ίσως το διάβασε και αλλού, άλλος θα πιστεύει πως είναι απόσπασμα ομιλίας κάποιου διακεκριμένου διπλωμάτη κι άλλος πως το διάβασε στην Μανίνα και την Κατερίνα, μερικές δεκαετίες πριν.

Το νεύρο, το στίγμα και η ταυτότητα που προανέφερα, δεν υποδηλώνουν ούτε ορθότητα ούτε υποχρεωτική αποδοχή των γραφομένων και των απόψεων του οποιουδήποτε, ας μην κρυβόμαστε και οι Ολυμπιακοί έστελναν μηνύματα στη σελίδα «τι τον κρατάτε αυτόν τον μ@λ@κα» κι εμένα μου έλεγαν φίλοι και γνωστοί «τι δουλειά έχεις με τους γαύρους».

Υποδηλώνουν όμως περιεχόμενο, που δεν είναι απαραιτήτως σωστό, κάτι που έχει σφυγμό όμως σου ακονίζει το μυαλό, προκαλώντας σε να παράγεις σκέψη.

Και το άστοχο επιχείρημα που θα διαβάσεις είναι ωφέλιμο, γιατί διαπιστώνοντας το λάθος, καταλήγεις στο σωστό.

Δεν είναι λίγες οι φορές, που οι αλήθειες κρύβονται στα μεγαλύτερα ψέματα, αμφότερα όμως έχουν δύο κοινά χαρακτηριστικά:

Τη ζωντάνια και το περιεχόμενο, χωρίς αυτά δε μπορείς να γράψεις ούτε αλήθειες, ούτε ψέματα.

Η εναλλακτική είναι το απόλυτο τίποτα, το μηδέν, το κλινικά νεκρό που δεν έχει σφυγμό, κάτι που γράφτηκε για να γραφτεί και στόχος του είναι να τα έχει καλά με όλους και τελικά θα σε αποβλακώσει περαιτέρω, μετατρέποντας σε διανοητικά σε ζόμπι.

Υπάρχει όμως κάτι ακόμα σχετικά με το to10 που είναι ίσως το σημαντικότερο όλων. Στις 20 Οκτωβρίου του 2017 που πρωτοεμφανίστηκε, ο Ολυμπιακός βρισκόταν στην κορυφή της βαθμολογίας και πριν συμπληρωθεί δίμηνο, ο ΠΑΟΚ τον καβάλησε, σχεδόν έτσι φτάσαμε μέχρι το τέλος.

Τα ίδια και φέτος, με εξαίρεση το ξεκίνημα λόγω του -2, ο ΠΑΟΚ πάλι έχει κεφάλι στη βαθμολογία, κάτι που σημαίνει πως η ύπαρξη του to10, είναι συνυφασμένη με μονότονη κίνηση των γαύρων να σηκώνουν υποχρεωτικά το κεφάλι, για να μας βλέπουν στη βαθμολογία!

MUST READ

Λίγη ντροπή τουλάχιστον, Μποντιρόγκα…

Χρόνια πολλά λοιπόν to10, έχω περισσότερους από έναν λόγους να μη σου τραγουδώ να γίνεις μεγάλο με άσπρα μαλλιά, αλλά να ζεις και να βασιλεύεις στην απεραντοσύνη της αιωνιότητας…

Γράψτε το σχόλιο σας