«Η ζωή του Αντετοκούνμπο ήταν για βιβλίο. Το έγραψα…» (pics)

Συνέντευξη: Γιώργος Διαλυνάς, Κωνσταντίνος Γουλάρας

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έχει κατακτήσει τον κόσμο του ΝΒΑ. Στα 27 του χρόνια μετράει δύο βραβεία ΜVΡ, ένα του Καλύτερου Αμυντικού της Χρονιάς και του Πιο Βελτιωμένου Παίκτη. Έχει πέντε συμμετοχές σε All-Star game και τρεις στην κορυφαία πεντάδα της σεζόν.

Τα επιτεύγματα του Greek Freak μοιάζουν μοναδικά αν αναλογιστεί κανείς το παρελθόν του και τις συνθήκες μέσα στις οποίες μεγάλωσε. Η ανέχεια και η πείνα αποτελούσαν μέρος της καθημερινότητάς του. Το μπάσκετ λειτούργησε όμως λυτρωτικά και άλλαξε μια για πάντα την ζωή του.

Μια ζωή που πλέον έχει περάσει σε έντυπη μορφή, χάρη στον Ισπανό Χοσέ Μανουέλ Πουέρτας. Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας έψαξε και ανακάλυψε όλες τις πτυχές της πορείας του Γιάννη και τις μετέφερε στο χαρτί.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε στην Ισπανία με τίτλο «Ο ΜVP που ξέφυγε από την μιζέρια», ενώ πριν λίγες μέρες έκανε την εμφάνισή του και στα ελληνικά βιβλιοπωλεία, έχοντας ως τίτλο «Γιάννης, γράφοντας ιστορία».

Ο Πουέρτας βρέθηκε στην Ελλάδα, to10.gr τον εντόπισε και ο ίδιος δεν είχε κανένα πρόβλημα να παραχωρήσει μια μεγάλη συνέντευξη. Το βιβλίο για τον Γιάννη ήταν η αφορμή, ωστόσο δεν δίστασε να απαντήσει και σε ερωτήσεις που αφορούν το ευρωπαϊκό μπάσκετ, όντας ο ίδιος ένας επιτυχημένος δημοσιογράφος στην Ισπανία.

Ακολουθεί το πρώτο μέρος της συζήτησης, με τον Πουέρτας να μιλάει για τον Greek Freak, να αποκαλύπτει ιστορίες και το συγκρίνει με το έτερο συγγραφικό του έργο, που αφορά τον Λούκα Μόντριτς.

Πάρτε μια ανάσα και απολαύστε όσα είπε ένας άνθρωπος που δεν έζησε από κοντά τον Έλληνα Γιάννη Αντετοκούνμπο, αλλά είχε το χρόνο και την διάθεση να γράψει για την ζωή του.

Πώς προέκυψε η ιδέα για την συγγραφή του βιβλίου;

«Το σκεφτόμουν κι έλεγα ότι η ιστορία, η διαδρομή του Γιάννη από τους δρόμους, τα Σεπόλια με όλα τα προβλήματα, στο ΝΒΑ αξίζει ένα βιβλίο. Κι έτσι ξεκίνησα να γράφω. Μου ήταν εύκολο. Είπα γιατί όχι; Φυσικά τότε δε μου περνούσε από το μυαλό ότι θα γινόταν αυτός που είναι σήμερα, 2 φορές MVP, θα υπέγραφε ένα τόσο μεγάλο συμβόλαιο και θα είχε σειρά παπουτσιών με το όνομά του από τη NIKE. Μπήκα λοιπόν στη διαδικασία να αναζητήσω κάποιον εκδότη στην Ισπανία που θα ήθελε να το δημοσιεύσει».

Πόσος καιρός πέρασε μέχρι να ολοκληρωθεί;

«Δυόμισι με τρία χρόνια πάνω κάτω. Από τη στιγμή που μου ήρθε η ιδέα να γράψω πέρασαν τέσσερα χρόνια, άρχισα όμως να ασχολούμαι σοβαρά μετά τον πρώτο χρόνο. Οπότε τρία».

Και γιατί επιλέχθηκε ο Γιάννης;

«Το ανέφερα πριν αλλά όχι σε όλη του την έκταση. Πρέπει να λάβετε υπόψη ότι μιλάμε για έναν άνθρωπο που στα δεκαεφτά του δεν είχε καν έγγραφα με τα στοιχεία του και χαρτιά παραμονής. Ήταν ένας τύπος χωρίς χώρα, δεν ανήκε πουθενά, ήταν άπατρις. Και μετά από επτά-οκτώ χρόνια είναι 2 φορές MVP, η Disney απέκτησε τα δικαιώματα για να γυρίσει ταινία με θέμα τη ζωή του, είναι ένα από τα πρόσωπα της NIKE. Είναι υπέροχο το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα. Το βλέπουμε έτσι όμως μόνο επειδή κατάφερε να φτάσει στο NBA, αφού είχε τόσα προβλήματα όταν ξεκινούσε. Οπότε αν πούμε ότι οι συνθήκες με τις οποίες άρχισε, φτάνοντας μέχρι και το 2013, αξίζουν ένα βιβλίο, τότε όσα συνέβησαν μετά, κάνουν την ιστορία ακόμα σπουδαιότερη. Και αξίζει και την ταινία που γυρίζει η Disney τώρα για εκείνον. Δεν ανακάλυψα όμως εγώ κάτι, η ιστορία του ήταν ήδη εκεί».

Ο Χοσέ Μανουέλ Πουέρτας με τον συντάκτη του «10» Γιώργο Διαλυνά

Όταν ξεκίνησες να γράφεις ποιος ήταν ο στόχος σου. Ήθελες να δώσεις περισσότερη έμφαση στην περίοδο πριν το NBA, ή αφότου πέρασε τον Ατλαντικό;

«Σίγουρα για μένα ήταν προσωπικός στόχος να δώσω βάση στο πριν. Ήθελα να ανακαλύψω τι έγινε ως τότε σε αυτά τα 17 πρώτα του χρόνια. Ξέρουμε πια πολλά πράγματα για εκείνον από τη στιγμή που άκουσε το όνομα του στο ντραφτ και πέρα, δεν γνωρίζουμε όμως τόσα για τα πιο πίσω, τότε που ακόμα δεν τον ήξερε κανείς. Θέλησα να το ερευνήσω και να ανακαλύψω όσα περισσότερα μπορούσα. Το έκανα όλο αυτό γιατί νομίζω ότι αυτή είναι η περίοδος στην οποία μπαίνουν οι βάσεις και αρχίζει να χτίζεται όχι μόνο η ιστορία, αλλά και ο χαρακτήρας του. Εννοείται ότι χρειάστηκε να ψάξω και για τα χρόνια του στις ΗΠΑ, μεγαλύτερη όμως πρόκληση για μένα ήταν να μάθω για το τι συνέβη ως εκεί, να ακούσω τους ανθρώπους που τον βοήθησαν στα δύσκολα».

Τι είναι αυτό που θαυμάζεις περισσότερο σ’ εκείνον ως άνθρωπο;

«Ειλικρινά δεν μπορώ να πω μόνο ένα πράγμα. Έχει δείξει σε όλο τον κόσμο ότι είναι υπόδειγμα εργατικότητας, επιμονής, πίστης. Εγώ δε θέλω να πω όμως ότι είναι παράδειγμα που δείχνει ότι αν επιθυμείς κάτι πολύ θα το κατακτήσεις. Σίγουρα έχει σπουδαίο ταλέντο κι απίστευτα σωματικά χαρίσματα, τα οποία λείπουν από τον περισσότερο κόσμο. Δε μου αρέσει να το λέω, όχι. Κι εξηγώ γιατί. Και εγώ θέλω να παίξω στο NBA, αλλά προφανώς για μένα είναι αδύνατον να το κάνω, πρέπει από μόνος μου να είμαι συνειδητοποιημένος σχετικά με αυτό. Πιστεύω πως ο Γιάννης είναι παράδειγμα του πως να πετυχαίνεις κάποιους στόχους με δουλειά κι επιμονή, όχι όλους. Κι αυτοί που θα επιτύχεις θα πρέπει να έχουν κάποια χαρακτηριστικά. Να είναι ορατοί, ρεαλιστικοί στο πλαίσιο της λογικής.

Δεν μπορούμε να κάνουμε ό,τι θελήσουμε, δε γίνεται. Αντ’ αυτού πρέπει και μπορούμε να προσπαθούμε σκληρά να φτάνει ο καθένας τη δική του κορυφή. Δεν ξέρω να πω πια είναι αυτή. Για τον Γιάννη μπορεί να είναι να γίνει ο καλύτερος μπασκετμπολίστας του κόσμου. Το έχει κάνει ήδη (και θα συνεχίσει). Αν εγώ το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι δημοσιογράφος και να γράψω ένα βιβλίο στην Ελλάδα, πρέπει να παλέψω για να συμβεί αυτό ακριβώς. Αν σε άλλη περίπτωση έπρεπε γίνω δάσκαλος σε κάποιο σχολείο, πάλι ισχύει το ίδιο. Νομίζω είναι λάθος να λέμε αφού το έκανε ο Γιάννης μπορώ κι εγώ να παίξω στο ΝΒΑ, δε μπορώ. Η εργατικότητα, η επιμονή, η αγάπη της οικογένειας, οι δεσμοί και η αγάπη που υπάρχει με όσους τον στήριξαν και τον βοήθησαν, είναι τα χαρακτηριστικά που ξεχωρίζω σε εκείνον.

Καλό το μπάσκετ αλλά υπάρχει και η ζωή. Το πάθος του μένει ίδιο μέσα κι έξω από τις τέσσερις γραμμές. Δε θα ήθελα να ξεχάσω να αναφέρω και το σεβασμό που δείχνει. Θυμάμαι εκείνη το περιστατικό, όταν του ζήτησαν να υπογράψει πάνω στην ελληνική σημαία στο Madison Square Garden κι αρνήθηκε ευγενικά. Έχει ξεκάθαρες απόψεις μέσα του, δεν προσποιείται. Τον βλέπουμε πριν αρχίσει το παιχνίδι και είναι με τη φόρμα της προπόνησης, δε φορά ακριβά ρούχα, δεν κάνει επίδειξη όπως άλλοι».

Πώς αντέδρασε στην ιδέα του βιβλίου;

«Ίσως φανεί περίεργο, αλλά δε μίλησα ποτέ μαζί του. Αυτό δεν είναι ένα επίσημο βιβλίο. Ένας συνάδελφός μου είχε επαφή με μάνατζερ του πριν μια τριετία. Είπαν ότι δεν ήθελαν να συνεργαστούν. Το ίδιο θέμα προέκυψε και νωρίτερα στο βιβλίο για τον Λούκα Μόντριτς. Είναι και λογικό θα έλεγα. Δεν είμαι ούτε Κροάτης, ούτε Έλληνας, είμαι Ισπανός. Οπότε το περίμενα. Δύο χρόνια αργότερα βέβαια ο Μόντριτς έκανε κάποιες συνεντεύξεις, μίλησε με καλά λόγια για το βιβλίο, υπέγραψε αντίτυπα όταν το εκδώσαμε στην Ιαπωνία, είναι χαρούμενος γι’ αυτό. Ευελπιστώ να γίνει κάτι ανάλογο με τον Γιάννη στο μέλλον».

Θα επανέλθουμε στο βιβλίο αργότερα. Ας μιλήσουμε λίγο για τον Γιάννη ως αθλητή. Περίμενες να έχει τέτοια εξέλιξη κι επίδραση στους Μπακς;

«Όχι και νομίζω κανείς. Σκεφτείτε ότι έπαιζε στην Α2, δεν είχε παίξει καν με τις μικρές εθνικές παρά μόνο μια φορά μετά το ντραφτ. Κάποιοι ελάχιστοι άρχισαν να τον μαθαίνουν όταν υπέγραψε στη Σαραγόσα μερικούς μήνες πριν και βγήκε στη δημοσιότητα. Ναι, έβλεπες τις δυνατότητες, τη δίψα του, από πολλούς βλέπεις πράγματα. Έλεγα ότι μπορεί να παίξει, να έχει ρόλο σε ομάδα του NBA, ίσως και να γίνει all-star, ποτέ όμως 2 φορές MVP».

Τον έχεις παρακολουθήσει ποτέ από κοντά;

«Μπόρεσα να βρεθώ στο Παρίσι το 2019 για το παιχνίδι κόντρα στη Σάρλοτ και το ίδιο έτος βρέθηκα επίσης στο τουρνουά Ακρόπολις, όπου τον είδα να αγωνίζεται εναντίον της Σερβίας και της Ιταλίας. Ήμουν και στην περιγραφή μερικών αγώνων της Ελλάδας στο Παγκόσμιο. Μεταδίδω γενικά αγώνες Ευρωλίγκας και Γιούροκαπ, όχι όμως NBA, βλέπω όμως τους Μπακς όποτε βρω ευκαιρία».

Θα τον δούμε σύντομα πρωταθλητή; Ποια είναι η αίσθησή σου;

«Ίσως σε μερικές βδομάδες, ποιος ξέρει… Δεν μπορείς ποτέ να προβλέψεις τι θα συμβεί. Για παράδειγμα ένας από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών στο NBA, ο Καρλ Μαλόουν, αποσύρθηκε χωρίς δαχτυλίδι. Ποιος περίμενε να γυρίσει το πόδι του Γιάννη λίγο καιρό πριν; Δε θέλω να πω τι θα συμβεί στο μέλλον επειδή είναι δύσκολο να πέσεις μέσα σε προβλέψεις. Προσωπικά νομίζω πως το λογικό είναι πως η κατάκτηση θα έρθει, αλλά δεν είναι σίγουρο. Μιλάμε για αθλητισμό και η μαγεία του αθλητισμού είναι ότι ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει. Πάντως τους θεωρώ διεκδικητές για τα επόμενα έξι με επτά χρόνια καλώς εχόντων των πραγμάτων και περιμένω τουλάχιστον ένα πρωτάθλημα, δεν μπορώ να πω βέβαια αν θα είναι σε λίγο, ή πολύ αργότερα, αφού τίποτα δεν είναι σίγουρο».

Αν δεν τα καταφέρει σε επόμενες προσπάθειες, θεωρείς ότι θα μείνει ή θα αναζητήσει αλλού καλύτερη τύχη;

«Για μένα θα μείνει, ειδικά με την υπογραφή του συμβολαίου πέρυσι μαζί με τη φετινή συμμετοχή στους τελικούς. Τα πράγματα ενδέχεται να μην ήταν ίδια αν έχανε ας πούμε στον πρώτο γύρο, πλέον όμως πιστεύω θα μείνει θέτοντας ως βάση για το μέλλον την φετινή χρονιά, όποια κατάληξη κι αν έχει αυτή. Είναι τεράστιο το κέρδος από τη μεταγραφή του Τζρου Χόλιντεϊ και χαοτική διαφορά με τον Έρικ Μπλέντσο. Είναι ένας από τους καλύτερους πόιντ γκαρντ στη λίγκα, είχε υποτιμηθεί κιόλας λόγω της παρουσίας του στους Πέλικανς που ήταν μέτρια ομάδα».

Μίλησες πριν για το δύσκολο ξεκίνημά του. Υπάρχει κάποιος Ισπανός αθλητής που έχει διαγράψει παρόμοια πορεία;

«Δεν είναι κάτι που συναντάμε συχνά στην Ευρώπη, είναι δύσκολο να πω. Ξέρουμε για Αμερικάνους με δύσκολη ζωή. Εδώ είναι σπάνιο γιατί η περισσότεροι που αρχίζουν να παίζουν έχουν σχετικά καλή παιδική ηλικία, όχι όμως ο Γιάννης. Έπρεπε να δουλεύει στο δρόμο, να ψάχνει φαγητό όπου μπορούσε».

Ο Χοσέ Μανουέλ Πουέρτας με τον συντάκτη του «10» Κωνσταντίνο Γουλάρα

Πίσω στο βιβλίο. Ποια ιστορία από αυτές που αναφέρεις σου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση;

«Πάλι παίζουν ρόλο τα χαρτιά, τα έγγραφα. Ο Γιάννης δε μπορούσε να πάρει αεροπλάνο για να παίξει ας πούμε στην Κρήτη. Αν ο Φιλαθλητικός είχε ματς εκεί, πήγαινε οδικώς και συνέχιζε με καράβι. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι πρώτες αιματολογικές εξετάσεις που έκανε ποτέ, έγιναν όταν ήταν δεκαέξι ετών. Το ακούς και λες πώς είναι δυνατόν στον 21^ο αιώνα να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Τότε είδαν ότι τα νεφρά και το συκώτι του έμοιαζαν με ατόμου εξήντα-εβδομήντα ετών εξαιτίας του υποσιτισμού του. Αλλά είναι κι άλλες ιστορίες, ξέρετε αυτήν με το σμούθι;

Όταν πήγε στις ΗΠΑ τα πρώτα χρόνια ήταν ακόμα παιδάκι που ανακάλυπτε τον κόσμο. Πήγε λοιπόν κάπου και δοκίμασε σμούθι για πρώτη φορά. Ανέβασε μετά μια φωτογραφία στο ίνσταγκραμ με λεζάντα «ο Θεός να ευλογεί την Αμερική». Νόμιζε δηλαδή ότι αυτό που δοκίμαζε υπήρχε μόνο εκεί, ενώ στην πραγματικότητα το βρίσκει κανείς και στην Ελλάδα, εκείνος όμως δε μπόρεσε ποτέ να το έχει.

Επιστρέφω όμως πάλι στα έγγραφα. Η Σαραγόσα τον υπέγραψε και θα ήταν η πρώτη επαγγελματική ομάδα που θα αγωνιζόταν, αλλά δε μπορούσε να τον φέρει στην Ισπανία επειδή δε μπορούσε να πάρει αεροπλάνο. Άρχισαν να σκέφτονται εναλλακτικούς τρόπους, είπαν μήπως ερχόταν οδικώς από Αθήνα. Η άλλη επιλογή που προτάθηκε ήταν να του δώσουν ισπανικό διαβατήριο για να τον βοηθήσουν. Έμεινε όμως η πρόταση στην ομοσπονδία απλά ως ιδέα. Φανταστείτε να έπαιζαν για την Ισπανία ο Γιάννης, ο Θανάσης, ο Κώστας κι ο Άλεξ. Η Ελλάδα έκανε τελικά αυτό που έπρεπε όταν είδε τη Νιγηρία και την Ισπανία να τον θέλουν κι αυτό είναι το σωστό, να παίξει για την Ελλάδα».

Συνάντησες άρνηση από κάποιους που θα ήθελες να μοιραστούν τις ιστορίες τους;

«Όπως είπα ήταν λογικό κι επόμενο. Πάντα έχεις στο μυαλό σου άτομα ,αλλά ξέρεις ότι ποτέ δε θα μιλήσουν όλα. Στην περίπτωση αυτή μίλησα με περίπου 300-350 ανθρώπους σε Ισπανία, Ελλάδα, ΗΠΑ. Μόνο ένα μικρό ποσοστό δεν απάντησε, αλλά είναι κάτι που συμβαίνει για διάφορους λόγους, ακόμα κι όταν πας να γράψεις ένα άρθρο, πόσο μάλλον βιβλίο».

Πώς νιώθεις  που έγραψες βιβλίο για τον Γιάννη πριν από τους Έλληνες;

«Όταν άρχισα να γράφω και τον έβλεπα να παίζει, να εξελίσσεται, να παίρνει ατομικές διακρίσεις έλεγα «αποκλείεται όλο και κάποιος θα γράψει γι’ αυτόν πριν από μένα». Δε μπορεί να είμαι ο μόνος που βλέπει ότι αυτή η ιστορία αξίζει να γίνει βιβλίο. Ξέρετε το ότι δεν είμαι από εδώ με έβαζε σε σκέψεις για το πως θα αντιδρούσαν οι Έλληνες, μιας και δεν τον έζησα από κοντά όσο μεγάλωνε. Τις τελευταίες μου μέρες εδώ βέβαια κάποιος μου είπε ότι ήταν καλή η ιδέα μου, διότι αν το έγραφε κάποιος Έλληνας μάλλον θα ήταν λιγότερο αντικειμενικό. Είναι αλλιώς να μην είσαι φίλος του, να μην έχεις σχέση με μάνατζερ, με το ελληνικό μπάσκετ, να μην έχεις ανάμειξη στην εξέλιξη της ιστορίας ως εξωτερικός παρατηρητής. Και συμφωνώ με αυτό».

Νομίζουμε ότι φαίνεται και κάτι άλλο. Με αυτή την κίνηση έδειξες ότι νοιάζεσαι για εκείνον. Η Ελλάδα, ειδικά πριν το 2013, αδιαφορούσε πλήρως…

«Όντως πριν το NBA πολύ λίγοι ενδιαφέρονταν. Εγώ θεωρώ πως είχα υποχρέωση να παρουσιάσω τα πράγματα ακριβώς όπως έγιναν. Κι εγώ το νομίζω, σας ευχαριστώ γι’ αυτό».

Ο Γιάννης επρόκειτο να αγωνιστεί στη Σαραγόσα, ο Θανάσης πέρασε από την Ανδόρρα κι ο Άλεξ είναι τώρα στη Μούρθια. Είναι η Ισπανία κομμάτι της οικογένειας Αντετοκούνμπο;

«Η Σαραγόσα ήθελε να φέρει όλη την οικογένεια στην Ισπανία, και τους γονείς. Ο Γιάννης για την πρώτη ομάδα, ο Θανάσης όχι (ήταν επαγγελματίας ήδη νομίζω) κι ο Κώστας με τον Άλεξ θα πήγαιναν στις ακαδημίες. Ούτε ο Θανάσης είχε χαρτιά. Τα πήρε μετά. Αν έπαιζε ο Γιάννης στη  Σαραγόσα, εκείνος μάλλον θα πήγαινε σε άλλο μέρος. Τους εκτιμούν στην Ισπανία λόγω της ιστορίας τους, του πάθους και του χαρακτήρα τους. Υπάρχει σχέση. Ο Γιάννης με τον Θανάση ήρθαν στη Μούρθια να ρωτήσουν να μάθουν πώς είναι τα πράγματα με τον Άλεξ. Πάντα θεωρούσαν τη χώρα και την ACB καλό μέρος.

Η Κατερίνα Σωτηρίου μου έστειλε ένα βίντεο που το έχω χρησιμοποιήσει σε μερικές παρουσιάσεις στην Ισπανία. Μια μέρα στο γήπεδο του Φιλαθλητικού ο Θανάσης τη ρώτησε αν πιστεύει πως θα μπορούσε να παίξει στην Ισπανία που είχε ως όνειρο, αφού η ίδια ήδη έπαιζε τότε εκεί. Το είχαν βάλει δηλαδή στο νου τους από μικροί».

Μας εξήγησες γιατί ασχολήθηκες με τον Γιάννη. Με τον Μόντριτς πώς έγινε;

«Ο Γιάννης είναι το δεύτερο μου βιβλίο. Τον Μόντριτς τον γράψαμε μαζί με έναν συνάδελφο. Έχουν κοινά σημεία. Ο Λούκα είχε άλλες δυσκολίες λόγω του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας κι έπρεπε να κρύβεται σε ένα ξενοδοχείο για να γλιτώσει από τις βόμβες. Είχε δηλαδή κι αυτός μια ξεχωριστή ιστορία και δύσκολο μονοπάτι. Από τον πόλεμο έφτασε να κατακτήσει τη χρυσή μπάλα».

Ήρθε η ώρα να συγκρίνουμε… Λούκα Μόντριτς ή Γιάννης; Ποιο βιβλίο αγαπάς περισσότερο;

«Κοιτάξτε πρέπει να πω ότι έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για το βιβλίο του Μόντριτς, απόλαυσα τη διαδικασία, όμως από την πρώτη στιγμή της ζωής μου έχω πάθος με το μπάσκετ, το αγαπώ. Μεγάλωσα παρακολουθώντας, έπαιξα, παίζω ακόμα, πάνε πλέον πάνω από 30 χρόνια. Του Γιάννη θα είναι πάντα ξεχωριστό για μένα λόγω του μπάσκετ».

Ποιος θα είναι ο επόμενος που θα γίνει βιβλίο; Έχεις ονόματα στο μυαλό σου; Μπορούμε να περιμένουμε κάτι στα επόμενα δύο-τρία χρόνια;

«Ναι έχω κάποιους στο μυαλό μου. Ίσως μπορέσω να εκδώσω κάτι στο διάστημα αυτό, αλλά δεν ξέρω. Έχω πολλά που τρέχουν παράλληλα. Μεταδώσεις που ανέφερα πριν για τις οποίες πάω σχεδόν κάθε εβδομάδα της σεζόν από τη Γρανάδα που μένω στη Μαδρίτη. Έχω και ραδιοφωνική εκπομπή κάθε Κυριακή και φυσικά αρθρογραφία στο «Gigantes», το μεγαλύτερο μπασκετικό περιοδικό της Ισπανίας, όπως το «ALL STAR BASKET» στην Ελλάδα. Άρα θα πρέπει να βρω και μια καλή ιστορία και χρόνο. Για την ώρα απολαμβάνω αυτό το πρότζεκτ με τον Γιάννη, την Ελλάδα και την ευκαιρία που μου έδωσαν οι εκδόσεις «ΚΑΚΤΟΣ». Ελπίζω να πάρει δαχτυλίδι και να γράψω δεύτερο βιβλίο».

MUST READ

Ο Μποντιρόγκα τον «έσφαξε» ξανά γιατί ο Ολυμπιακός κοιτάει…

Γράψτε το σχόλιο σας