Με το μπάσκετ ασχολείται κανείς;

Τώρα που καταλαγιάζει ο θόρυβος από τους ημιτελικούς, τώρα που νικητές και ηττημένοι κάνουν το ταμείο τους, τώρα που καθένας μετρά κέρδη και απώλειες, ας κάνουμε κι εμείς την αποτίμηση, αδιαφορώντας για το ποιος κέρδισε και ποιος έχασε. Σε μία ημέρα είχαμε τις τέσσερις δυνάμει κορυφαίες ομάδες της χώρας να συγκρούονται μεταξύ τους. Ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει το ελληνικό μπάσκετ ήταν στους… δέκτες μας.

Το ένα παιχνίδι ήταν χειρότερο από το άλλο, η μια ομάδα ανταγωνίζονταν την άλλη στην κακοποίηση του αθλήματος. Ο «Βραδιποριακός» με τον «Ταλαιπωριακό» θα πρόσφεραν καλύτερο θέαμα. Κι η δικαιολογία (αποδεκτή σε μεγάλο βαθμό) είναι πως το… καρέ ήταν κουρασμένο από τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, τους συνεχείς αγώνες και τα ταξίδια.

Ο Άρης έκλεισε ένα ημίχρονο δίχως ασίστ! Όταν παίζει η κόρη μου, στις παγκορασίδες, μια (τουλάχιστον) ασίστ τη δίνουν. Χρειάστηκαν 17 προσπάθειες (εκατέρωθεν) για να δούμε εύστοχο τρίποντο στο Αλεξάνδρειο και στο «Νίκος Γκάλης», στην κρισιμότερη στιγμή του αγώνα, ο ένα έκανε… σέντρα σουτ κι ο άλλος πάτησε γραμμή.

Υπό διαφορετικές συνθήκες αυτές οι συναντήσεις έπρεπε να είναι επιτομή του θεάματος. Δεν ήταν. Κι η κρισιμότητα του αποτελέσματος, το διακύβευμα είναι στοιχεία που παραγκωνίζουν το θέαμα, όμως όταν δεν βλέπουμε καλό μπάσκετ στα «μεγάλα» ματς και στα «μικρά» αυτοί που μπορούν να προσφέρουν ποιοτικό παιχνίδι κάνουν οικονομία δυνάμεων, πότε θα δούμε μπάσκετ;

Είναι βασικό ζητούμενο να αναζητήσει το μπάσκετ το δικό του κοινό. Όχι αυτό που γνωρίζει τους κανονισμούς και δεν φωνάζει «γκολ» στην επιτυχία ενός καλαθιού, όχι το κοινό που επικροτεί μια καλή άμυνα, ή δείχνει με τη χαρακτηριστική κίνηση των χεριών βήματα στους διαιτητές, αλλά το κοινό που ΔΕΝ πηγαίνει στο γήπεδο για να δει μόνο την ομάδα του να κερδίζει. Το κοινό που πηγαίνει για να απολαύσει το above the rime παιχνίδι του ψηλού, την crossover ντρίμπλα του κοντού, να δει μπάσκετ υψηλού επιπέδου.

Αν δεν διαμορφωθεί αυτό το κοινό, είναι καταδικασμένο το σπορ να ζει στον τραγέλαφο των πανηγυρτζήδων, αυτών που πηγαίνουν στο γήπεδο για να γεμίσουν ατομικά κενά, συμμετέχοντας στην ομαδική επιτυχία. Αυτών που αν χάσει η ομάδα θέλουν… αίμα, καθώς έχει αποκλειστεί η πιθανότητα να υπάρξει αντίπαλος στην εξέδρα για να πιουν το δικό του αίμα. Αυτών που όταν φεύγουν από το γήπεδο ελάχιστα θυμούνται γύρω από την εξέλιξη, αδημονώντας να μπουν στα social media και να… την πουν στους αντίπαλους χαχόλους.

Το μπάσκετ, ένεκα της ποιότητας που διαθέτει μπορεί να χαράξει δρόμο, αλλά είδατε κάποιον από τους αρμόδιους να ασχολούνται με το προσφερόμενο θέαμα; Είδατε ένα φόρουμ που να αναλυθούν -από επιστήμονες, όχι από εμάς- τα δεδομένα, να συζητηθεί αν πρέπει να μειωθούν οι αγώνες, να αυξηθούν οι παίκτες, να προσαρμοστούν τα γυμναστικά και προπονητικά προγράμματα; Είδατε παράγοντες της ΕΟΚ και του ΕΣΑΚΕ να εκφράζουν ανησυχία για την εικόνα;

Θα μου πείτε, γιατί είδε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας τους ημιτελικούς; Σκοπεύει να πάει στον τελικό; Έχει γίνει κάτι την τελευταία 10ετία (για να μην πάω πιο πίσω), για να γίνει τώρα;

Πρέπει -εντέλει- να νιώθουμε άβολα όσοι διεκδικούμε το δικαίωμα να βλέπουμε μπάσκετ, να βλέπουμε θέαμα, αντί να μας ενδιαφέρει ΜΟΝΟ ποιος θα κερδίσει.

MUST READ

Έξαλλοι στη Μακάμπι: «Λέει ψέματα ο Αταμάν»

[email protected]

Γράψτε το σχόλιο σας