Πώς τα ηλεκτρονικά παιχνίδια πλάθουν μια νέα γενιά ποδοσφαιρόφιλων

Είναι αστειότητα να περιγράφεται οποιοδήποτε άθλημα ως «καλύτερο άθλημα». Δεν υπάρχει καλύτερο και χειρότερο, εκτός αν υπονοείται συγκεκριμένη πτυχή του. Υπάρχει όμως αγαπημένο και κυρίως υπάρχει λαοφιλέστερο. Επί ευρωπαϊκού εδάφους είναι ευνόητο ποιο είναι αυτό.

Από αυτή τη λαοφιλία πηγάζει και η ποικιλία των επιλογών στον τρόπο επαφής με το ποδόσφαιρο. Μπορούμε να παρακολουθήσουμε ποδόσφαιρο, είτε στην τηλεόραση είτε ιδίοις όμμασι και είτε ως οπαδοί είτε ως φίλαθλοι. Μπορούμε να διαβάσουμε για ποδόσφαιρο. Να ενημερωθούμε, να εντρυφήσουμε σε συγκεκριμένο θέμα μέσω βιβλίου, να διαβάσουμε απόψεις σε εφημερίδες και ιστοσελίδες.

Τα παραπάνω είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέροντα, αλλά και παθητικά. Διαδραστική είναι, κατ’ αρχάς, η συμμετοχή στο ίδιο παιχνίδι, είτε ερασιτεχνικά είτε επαγγελματικά. Έλα όμως που δεν είναι και μοναδική. Εδώ και πολλά χρόνια, σε τεχνικό επίπεδο, μπορούμε να έχουμε αλληλεπίδραση με το ποδόσφαιρο καθισμένοι, μπροστά σε μια οθόνη. Έχει φροντίσει η τεχνολογία γι’ αυτό.

Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια έχουν πάψει προ πολλού να είναι μόνο ηλεκτρονικά παιχνίδια. Η εξέλιξη της τεχνολογίας δεν συνεπάγεται μόνο την αυτονόητη οπτική βελτίωση. Συνεπάγεται και επέκταση. Το λεγόμενο performance capture, για παράδειγμα, αναδεικνύει σαφώς καλύτερα τις ερμηνείες των ηθοποιών και τα περιβάλλοντα αποκτούν τέτοια λεπτομέρεια, που δίνουν στους σκηνοθέτες (ναι, προσλαμβάνονται και τέτοιοι πλέον) την ευκαιρία να φέρουν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια πιο κοντά στον κινηματογράφο και να ανοίξουν νέες δημιουργικές πύλες.

Πάμε και στο παρασύνθημα: Τα ηλεκτρονικά ποδοσφαιράκια, όπως χαρακτηρίζονται λαϊκιστή, είναι πάνω απ’ όλα ποδόσφαιρο και μετά παιχνίδι. Το να γνωρίζεις απ’ έξω κι ανακατωτά τους μηχανισμούς του FIFA ή του PES, δεν πλησιάζει καν τη σημασία του να ξέρεις ποδόσφαιρο, παίζοντας με αντίπαλο είτε την τεχνητή νοημοσύνη είτε έναν φίλο. Το να κάνεις τις κατάλληλες επιλογές με την μπάλα στα πόδια της δικής σου ομάδας, να κρίνεις σωστά πότε αξίζει να αμυνθείς επιθετικά και πότε να περιμένεις, να επιλέξεις το σχήμα που προσαρμόζεται καλύτερα τόσο στον αντίπαλο όσο και στους παίκτες που διαθέτεις. Μια τακτική γαλούχηση που αναδεικνύει το άθλημα από την οπτική γωνία των ποδοσφαιριστών, χωρίς όμως να ασφυκτιά τον παίκτη, τον άνθρωπο δηλαδή που έχει το χειριστήριο στα χέρια του, από τον πακτωλό πληροφοριών που προσφέρει. Μαθήματα λιτά και περιεκτικά.

Πόσω μάλλον αν πάμε στα παιχνίδια που ασχολούνται αποκλειστικά με το μάνατζμεντ, με τρανό σημερινό παράδειγμα το πασίγνωστο Football Manager, με το οποίο αν αποφασίσεις να ασχοληθείς, γνωρίζεις εξ αρχής πως πηγαίνεις σε κάτι σημαντικά διαφορετικό σε σχέση με τα προαναφερθέντα. Αλλά πάλι, αυστηρά ποδοσφαιρικό. Παίκτες που τους βαφτίζουμε «πουλέν» και χαράζονται στη μνήμη γι’ αυτά που πέτυχαν σε έναν εικονικό κόσμο (Δημήτρη Λημνιέ, εσένα κοιτάζουμε). Ομάδες με των οποίων την παρουσία εξοικειωνόμαστε επειδή τις βλέπουμε ξανά και ξανά. Η επίπονη και συνάμα απολαυστική διαδικασία των διαπραγματεύσεων στις μεταγραφές. Το σύστημα, η προσέγγιση, τα πρόσωπα, η προπόνηση, το σκάουτινγκ. Ένα ολοένα και πιο πλήρες ποδοσφαιρικό μάνατζμεντ με εξωφρενικό όγκο δεδομένων, που ταυτόχρονα αναδεικνύει το άθλημα από την οπτική γωνία των διοικήσεων, των τεχνικών διευθυντών και των προπονητών.

Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια έχουν πλάσει και συνεχίζουν να πλάθουν μία νέα γενιά φιλάθλων, ωθώντας τους στο να εντρυφούν στη σύγχρονη ιστορία του αθλήματος, αλλά και σε βαθύτερη και πιο άμεση κατανόηση της δουλειάς των κορυφαίων προπονητών. Ένα ποδοσφαιρικό εκπαιδευτικό σύστημα που δεν προσπαθήσαμε ποτέ να δημιουργήσουμε, γεννημένο μέσα από την εμπορική εκμετάλλευση αυτής της λαοφιλίας που απέκτησε ως προϊόν, αλλά και την καλλιτεχνική ανησυχία των δημιουργών του. Μια κατάσταση, πάντως, που σε κάνει να αναρωτιέσαι και για την επιδεικτική αδιαφορία των ελληνικών ομάδων για την εμπορική σημασία των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Αλλά αυτό είναι… άλλου παπά ευαγγέλιο.

MUST READ

Μακάμπι όπως λέμε… Σιένα

Τα είδωλα πλέον δεν βρίσκονται στις αφίσες που κολλάμε στον τοίχο του δωματίου μας, αλλά στους εικονικούς εαυτούς τους που τρέχουν καθημερινά στις πλατφόρμες μας. Ναι, αυτό δημιουργεί προβληματισμούς ως προς το που οδεύουμε, πρωτίστως ως μέλη μιας κοινωνίας και δευτερευόντως ως φίλαθλοι. Χάνεται άλλωστε και ο ρομαντισμός του πράγματος, από τη στιγμή που χάνεται και η απτή κυριότητα. Αλλά είναι ασφαλές να υποθέσουμε πως σε 50 χρόνια από σήμερα, θα λέγεται κάτι αντίστοιχο για όσα βρίσκονται στο προσκήνιο τώρα και ότι οι τρέχουσες συνήθειες θα είναι οι παρωχημένες. Ακόμα και τότε, η νοσταλγία θα συνεχίσει να χτυπάει αυτούς που αρνούνται να κοιτάξουν μπροστά. Είναι γλυκό συναίσθημα, αλλά στέκεται εμπόδιο στην εξέλιξη, εξιδανικεύει την παιδική ηλικία και θολώνει την πραγματικότητα.

Γράψτε το σχόλιο σας