Modern football

Διονύσης Δελλής 19.04.2021-09:02

Ο Τζον Χένρι (Λίβερπουλ), ο Σταν Κρόνκι (Άρσεναλ) και ο Τζόελ Γκλέιζερ (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) έχουν στην κατοχή τους κάποια από τα ακριβότερα αθλητικά brand name των ΗΠΑ. Δεν τα διατηρούν για να περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους όταν δεν χρηματοδοτούν τη καμπάνια του Ντόναλντ Τραμπ.

Λέξεις λανθασμένες εκ προοιμίου και ας έρχονται πρώτες στο μυαλό. Δεν πρόκειται ούτε για «ανταρσία», ούτε για «επανάσταση» ούτε για κάποιο κίνημα ανατρεπτικό. Μια αυτονόητη εξέλιξη. Τσακώνονται βουβάλια, θα την πληρώσουν τα βατράχια. Η αριστοκρατία του ποδοσφαίρου κήρυξε πόλεμο στους «θεσμούς» έχοντας ως σύμμαχο την μπουρζουαζία: Modern football. Ή καλύτερα Moneyball. Και όσο και αν γοητεύει η αίσθηση του «νέου» και του «διαφορετικού»; Μόλις άνοιξε διάπλατα μια πύλη δίχως επιστροφή. Μια ιστορία που απειλεί να απομακρύνει οριστικά ένα παιχνίδι λαϊκό, από την ίδια τη βάση του.

Από χθες το μεσημέρι λοιπόν και από τη πρώτη μετάδοση του RMC σα να μην έμεινε τίποτα στη θέση του. Τα 12 από τα 14-15 ισχυρότερα club της Ευρώπης δεν διεκδικούν απλά «αυτονομία», αλλά δηλώνουν έτοιμα να την επιβάλλουν. «Κλειστή Ευρωπαϊκή Λίγκα» μόνο για τους πραγματικά ισχυρούς. Με δικό τους format, με δικούς τους «κανόνες». Και το κυριότερο; Με τα μέσα για να πετύχουν τον σκοπό τους. Διότι όσα αναχώματα και να σηκώσουν οι συνομοσπονδίες, απέναντι τους δεν έχουν μόνο «99 διεθνή τρόπαια» που παρατήρησε ο Αντρέα Ανιέλι. Έχουν κάποιους από τους ισχυρότερους οικονομικούς παράγοντες του πλανήτη.

Θα ήταν ωραίο οι ομάδες να ανήκουν όντως στον λαό τους. Προφανώς όμως ανήκουν στα αφεντικά τους.

Το ποδόσφαιρο είναι μάλλον το τελευταίο αληθινό «μονοπώλιο» της Ευρώπης. Μια βιομηχανία θεάματος με έσοδα δισεκατομμυρίων χωρίς καν κάποιος να δοκιμάσει να «στύψει» όλους τους χυμούς του. Από τη στιγμή που σε αυτό εισχώρησαν κάποιοι από τους σημαντικότερους –παγκοσμίως- των sports business, ήταν δεδομένο πως αργά ή γρήγορα οι «ισχυροί» θα έβρισκαν αυτό που δεν είχαν τα προηγούμενα χρόνια όταν σκέφτονταν τα ίδια πράγματα: Την οργάνωση.

Ο Τζον Χένρι (Λίβερπουλ), ο Σταν Κρόνκι (Άρσεναλ) και ο Τζοέλ Γκλέιζερ (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) έχουν στην κατοχή τους κάποια από τα ακριβότερα αθλητικά brand name των ΗΠΑ. Δεν τα διατηρούν για να περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους όταν δεν χρηματοδοτούν τη καμπάνια του Ντόναλντ Τραμπ. Οι Red Sox, οι Denver Nuggets, οι Colorado Avalanche, οι Tampa Bay Buccaneers ζουν σε ένα αθλητικό περιβάλλον σαν αυτό που περιγράφει η χθεσινή… διακήρυξη ανεξαρτησίας. Κλειστές λίγκες με παγκόσμιο χαρακτήρα και όλα τα έσοδα στο τραπέζι. Ο κομισάριος είναι απλά ένας υπάλληλος τους. Αυτό ζητούν οι «12» από τον πρόεδρο της UEFA να γίνει. Αλλιώς θα… προσλάβουν κάποιον άλλο.

Το θέμα δεν είναι το παιχνίδι. Το θέμα είναι μόνο τα έσοδα από το παιχνίδι και οι εταιρίες που ήταν Κολοσσοί αλλά δεν το ήξεραν.

To 2010 o τελικός του Champions League ανάμεσα στη Μπάγερν Μονάχου και την Ίντερ συγκέντρωσε 109 εκατομμύρια τηλεθεατές προσπερνώντας το Super Bowl στη λίστα με τα δημοφιλέστερα αθλητικά θεάματα παγκοσμίως. Στις 6 Οκτώβρη του ίδιους έτους ο –πολυμήχανος- Χένρι αγόρασε τη Λίβερπουλ έναντι του ποσού των 300 εκατ ευρώ. Λίγους μήνες αργότερα ο Λεμπρόν Τζέημς επένδυσε και εκείνος στους reds το ποσό των 6.500.000 δολαρίων. Το καλοκαίρι του ΄20 ως μικρομέτοχος του 2% υπολόγισε πως η επένδυση του είχε κέρδος της τάξης του 800%. Σχεδόν 54 εκατ δολάρια ήταν η νέα «αντιστοιχία» για τον ίδιο μιας και η Λίβερπουλ αποτιμάται πλέον στα 2.7 δισεκατομμύρια. Αυτά τα δέκα χρόνια ίσως λένε μόνα τους τη μισή ιστορία για αυτό που έγινε χθες.

Η άλλη μισή έρχεται από την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Το NFL υπέγραψε 11ετές τηλεοπτικό συμβόλαιο 100+ δισεκατομμυρίων δολαρίων. To ΝΒΑ ετοιμάζεται το 2024 να εκτοξεύσει το δικό του νέο 9ετές πάνω από τα 75 δισεκατομμύρια δολάρια, όταν το προηγούμενο ήταν μόλις (!) 24: Money makes the world go round. Και όλα αυτά δίχως να προσθέσει κανείς τις νέες υπηρεσίες (πχ League Pass) που ήδη έγιναν status. Σκεφτείτε τι μπορεί να κάνει «Το ποδόσφαιρο που είναι το μόνο παγκόσμιο άθλημα, με περισσότερους από 4 δισεκατομμύρια οπαδούς» όπως θύμισε χθες ο Φλορεντίνο Πέρεθ (Ρεάλ Μαδρίτης). Αρκεί να αφήσει στην άκρη τους συναισθηματισμούς για το παιχνίδι και την καταβολή του. Αρκεί η ελίτ να κλείσει την πόρτα πίσω της στους υπόλοιπους αδιαφορώντας αν θα βράσουν στο ζουμί τους. Τους άλλους τους θέλουν μόνο για να κρατήσουν το έσοδο των εθνικών πρωταθλημάτων.

«Η ετήσια διοργάνωση θα παρέχει σημαντικά μεγαλύτερη οικονομική αύξηση μέσω μακρόχρονης δέσμευσης για πληρωμές χωρίς όριο, που θα αυξάνονται μαζί με τα έσοδα της λίγκας. Αυτές οι πληρωμές θα είναι σημαντικά υψηλότερες από όσες προκύπτουν από τις υπάρχουσες ευρωπαϊκές διοργανώσεις και αναμένεται να ξεπεράσουν τα 10.000.000.000 ευρώ, κατά τη διάρκεια της αρχικής περιόδου δέσμευσης των συλλόγων» δελεάζει η διακήρυξη. Λεφτά με ουρά δίχως κανέναν περιορισμό.

Προφανώς οι συνομοσπονδίες έχουν μπει ήδη σε διαπραγμάτευση. Όπως συμβαίνει εδώ και χρόνια. Και ίσως δίνοντας (κάτι πολύ παραπάνω) να καθυστερήσουν και πάλι τη φωτιά, μέχρι εκείνη να φουντώσει ξανά. Το γεγονός ότι σε αυτή την υπόθεση δεν συμμετέχουν οι Γερμανοί και οι Γάλλοι είναι μάλλον το τελευταίο οχυρό. Όταν θα πεισθούν όμως και η Μπάγερν με την Παρί μετά δεν θα έχει παραπέρα.