Είναι ο αθλητισμός «σώβρακα και φανέλες»;

Είναι αυτονόητη υποχρέωση να τονίσω ότι το σχόλιο δεν αφορά την αισθητική των εμφανίσεων της «επίσημης αγαπημένης», πολύ δε περισσότερο την εταιρία αθλητικού υλικού που «ντύνει» την Εθνική. Διάβασα, όμως, στο δελτίο Τύπου που διανεμήθηκε ότι οι νέες εμφανίσεις έχουν… «επετειακή διάθεση, επιλέγοντας το μπλε χρώμα που είχαν οι φανέλες των παικτών στο θρυλικό Eurobasket του ’87».

Δεν είναι κακό να αναζητούμε ιχνοστοιχεία από τη μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού μπάσκετ, αν όχι (χρονικά) του ελληνικού αθλητισμού. Ακόμα και το χρώμα της φανέλας να θυμίζει σε μας τους… μεσήλικες -οι νεότερες γενιές δεν έχουν βιωματική επαφή- την ιστορική στιγμή. Αλλά, αλήθεια, θέλουμε να θυμόμαστε το 1987; Και το θέλουμε όλοι;

Είναι ο ορισμός του «εκθέτω δίχως έλεος τον εαυτό μου» η αναφορά στο έπος του ’87, όταν στην ΕΟΚ έχουν -με προεδρικό διάταγμα- κόψει τους δεσμούς με την ιστορία. Γιατί, μπορεί αλήθεια κανείς να συζητήσει για εκείνο το επίτευγμα, χωρίς να αναφερθεί στον Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη; Δεν μειώνω στο ελάχιστο την προσφορά των υπόλοιπων μπασκετικών… Θεών του Ολύμπου, αλλά το … αρχίζει στον Γκάλη και… τελειώνει στον Γιαννάκη.

Όταν ο πρόεδρος δεν επιτρέπει να ακούγονται τα ονόματά τους, όταν οι ίδιοι αηδιασμένοι αντιδρούν και δεν πηγαίνουν στην εκδήλωση για τα 30 χρόνια από την ημέρα που ανεβήκαμε στην κορυφή της Ευρώπης, το να αναφέρεται ότι «έχουμε επετειακή διάθεση και χρησιμοποιούμε τα ίδια χρώματα», μοιάζει με ειρωνεία. Είναι ειρωνεία!

Αν η επιτυχία είχε σημειωθεί το 1923 και δεν υπήρχαν επιζώντες (χτύπα ξύλο), να καταλάβω την αναφορά σ’ εκείνο το γεγονός δια του χρώματος της φανέλας. Όταν, όμως, οι θρύλοι του ελληνικού μπάσκετ είναι ζωντανοί (λείπει ο πρωτομάστορας, Κώστας Πολίτης), ναυλώνεις ένα τσάρτερ, πετάς 10-15 αυλικούς και τους έχεις στην πρώτη γραμμή πίσω από τον πάγκο κι ενώνεις το τότε με το τώρα. Με τι μούτρα;

Αν η Εθνική του Αντετοκούνμπο, του Καλάθη, του Σλούκα, του Πρίντεζη και των άλλων παιδιών πάρει το μετάλλιο που περιμένουμε, να είσαστε σίγουροι ότι ανάλογη θα είναι η συμπεριφορά. Βεβαίως, μετά από 30 χρόνια δεν θα είναι στη θέση της η ηγετική ομάδα, οπότε θα έχουν αλλάξει τα δεδομένα. Γιατί με τους υπάρχοντες μοναδικό βέβαιο είναι πως σημασία δεν έχει ποιος προπονητής, ή ποιος αθλητής φέρνει την επιτυχία, αλλά η επιτυχία να μετατρέπεται σε προσωπικό θρίαμβο του Γιώργου Βασιλακόπουλου.

Αντί επιλόγου: Ευτυχώς δεν έφτασε στο σημείο να ζητήσει από την εταιρία αθλητικού υλικού να φτιάξει φανέλες με το πρόσωπό του τυπωμένο, ώστε να υπάρχει ιστορική αναφορά σε όλες τις επιτυχίες. Νυν και αεί! Γιατί, απλά, ο Νέισμιθ ανακάλυψε το μπάσκετ για να αναπτύξει τη δράση του στο σπορ ο πολυχρονεμένος. «Κι όποιος δεν το πιστεύει, κακό ψόφο να ‘χει», που έλεγε και το σχετικό τραγούδι…

MUST READ

LIVE: Παναθηναϊκός - Μακάμπι Τελ Αβίβ

Για να τελειώνουμε. Όταν θέλουμε να αναφερθούμε στο ’87 λέμε Γκάλης και Γιαννάκης και… γεμίζει το στόμα μας, και χαμογελά το πρόσωπό μας. Ούτε χρώματα, ούτε αρώματα.

Γράψτε το σχόλιο σας